De afgelopen week stond vanaf het begin in het teken van het verleden….. Allereerst was ik in Zeeland, de “grond” van mijn voorouders maar voornamelijk belangrijk voor mij: mijn oma. Afgelopen dinsdag was het tien jaar geleden dat mijn oma, die mij zo dierbaar was, overleed.
In eerste instantie “doorleef” ik opnieuw de laatste dagen voor haar overlijden. De dagen die soms wel jaren leken. Het leven tussen hoop en vrees; het langzaam knagende besef dat zij misschien toch niet meer beter zou worden. De zenuwslopende uren van haar stervensproces. Natuurlijk, is het eenvoudig om het in een paar zinnen op papier te zetten maar het is nog geen fractie van de echte gebeurtenissen…… Zoiezo gaat ook hier het gezegde op “dat je het meegemaakt moet hebben om te weten wat het is”. Voor mij was dat net zo: voordat ik mijn oma verloor kende ik de inhoud en de diepte van verliezen niet.
Vandaag bedacht ik mij het volgende: men heeft het vaak over gebroken harten nadat je verlaten bent door een geliefde. Iemand verliezen aan de dood bezorgd je ook een gebroken hart. Maar, er is wel een verschil: geliefden die elkaars hart breken hebben ervoor gekozen om niet meer van elkaar te houden en elkaar los te laten. Wanneer je een geliefde aan de dood verliest, is dat geen keuze (van de achterblijvers) maar iets wat je overkomt en bovendien is het definitief en onomkeerbaar.
In de bijbel staat, en de gelovigen onder ons zullen weten wat ik bedoel, Al ga ik door een dal van diepe duisternis. Vaak wordt deze tekst gebruikt om aan te geven dat iemand op het randje van de dood is geweest. Echter, ik zie deze tekst toch in een iets bredere zin: ook wanneer je een dierbare verliest aan de dood, ga je door een dal van diepe duisternis…..
Mensen bedoelen het altijd goed als ze zeggen: “gelukkig heb je mooie herinneringen aan je oma”. Maar, je hebt er niets aan….. natuurlijk heb je die, dat hoeft niemand je te vertellen want het zijn jouw herinneringen; je meest intieme momenten met de persoon die je zo liefhad. Er is maar één probleem: die persoon waarmee je ze graag nog eens mee zou willen delen, is er niet meer en dat doet pijn……
Deze week heb ik veel nagedacht over mijn eigen verwerkingsproces. Als ik aan mijn oma denk dan zou ik heel nederig moeten worden. Als ik denk aan de verdrietige momenten in haar leven en de manier waarop ze ermee omging dan moet ik mij schamen dat ik soms in de put zit om een kleinigheid. Ik besefte dat een verwerkingsproces geen kwestie is van “tijd die de wonden kan helen” of “de dingen een plaats geven”. Alles draait in mijn geval om de liefde die mijn oma voor mij had en andersom. Die liefde is even pijnlijk als blijvend waardevol!
Heaven Holds The Ones I Love
