Oud en Nieuw……
Misschien dat sommige lezers van deze blog het nog wel kennen: bioscoop Metropole aan de Carnegielaan in Den Haag, achter het Vredespaleis. Deze bioscoop was met name bekend omdat leden van het Koninklijk Huis de bioscoop meerdere malen hebben bezocht. Zelf ben ik maar twee keer geweest. In 1997 en in 2003. Het was zo’n typische “oude bioscoop” waar je nog het gevoel kon hebben dat je echt “naar de film was”. In 1997 bezocht ik, met een groep collega’s, de film Titanic. Wat een belevenis was dat, niet alleen vanwege de film zelf maar ook omdat je in zo’n oud theater als het ware “in de film zit”. Een herinnering die met tot in detail is bijgebleven, tot op de dag van vandaag. De film Titanic heb ik inmiddels talloze malen gezien. Nu, veertien jaar later zou het uitkomen van deze film niet eens meer bijzonder zijn, tenslotte draait het nu allemaal om 3D en special effects.
In 2003 was ik er ook. Toen zag ik de briljante documentaire “En Un Momento Dado” over de bijna goddelijke status van voetballer Johan Cruijff in zijn tweede vaderland, Spanje. Niet zomaar een doorsnee-verhaal over voetbal maar een echt kijkje in het hart van de mensen die hem bewonderen. Zelf ben ik ook één van die bewonderaars, dus deze film sprak mij erg aan. Een film waarin Cruijff zelf ook aan het woord komt. Deze keer praat hij echter niet over voetbal en gebruikt hij niet zijn gebruikelijke “Cruijffiaans”. Nee, hij spreekt in deze film over zijn jeugdherinneringen, zijn moeder en zijn tijd bij de Ajax-junioren. Aangrijpend en verassend al wist ik als fan allang dat Cruijff veel meer diepgang heeft dan de meeste mensen denken. In 2004 is bioscoop Metropole gesloopt en moest plaats maken voor een appartementencomplex.
In het afgelopen jaar, ik denk dat het ergens in september was, was ik op bezoek bij mijn neef in Haarlem. Toen we door de stad liepen werden we aangesproken door twee jongens die bij een tafeltje stonden met wat krentenbollen. “Goedemiddag heren, het is vandaag nationale burendag en wij hebben onze deuren geopend voor iedereen”. Willen jullie misschien een krentenbol en even binnen komen”. Toen zag ik pas het gebouw waar we voor stonden. Het had een brede deuropening en een hoge gevel. Ik zei: “dit lijkt wel een theater”. De jongen zei: ”dit gebouw is tegenwoordig de Fonteinkerk; vroeger was dit gebouw een bioscoop. En weet u welke film hier als laatste heeft gedraaid voordat de bioscoop zou gaan sluiten? “Nou”, zei ik. Dat was Jesus Christ Superstar…! Niet lang daarna nam de kerk intrek in de voormalige bioscoop. Nu zijn er natuurlijk mensen die zullen zeggen: “zie je wel, dit gebouw was gewoon bestemd voor de kerk. God heeft voor alles en iedereen een bestemming. Dat zou kunnen maar mij gaat het in dat geval om het beeld van oud en nieuw.
Morgen word ik 35 jaar. Vandaag is het dus “oudejaarsdag”. Vandaag maar natuurlijk zeker de afgelopen tijd, kijk ik terug op een periode die bijzonder heftig was. De lezers van mijn vorige blogs hebben veel details daarover in zich op kunnen nemen. Ik heb pijn ervaren, angst en onzekerheid maar voelde me ook gedragen door mijn geloof en de warmte en aandacht van familie, vrienden en collega’s. Tegelijkertijd roept deze periode in mijn leven ook herinneringen op aan langer geleden. Zo was Kerst 2010, de tiende zonder mijn geliefde oma, die zo belangrijk in mijn leven was. Vandaag, 7 januari, is het zeven jaar geleden dat ik mijn beste vriend verloor aan zelfmoord. Zonder dat verder te willen dramatiseren, voelt het na de afgelopen twee maanden wel anders dan vroeger. Ziekte maakt je veel bewuster van alles en iedereen om je heen en dus ook van hetgeen er ooit was maar er nooit meer zal zijn…
Eind januari volgt mijn tweede ziekenhuisopname en word ik geopereerd aan mijn galblaas. Het moet gezegd worden: veel mensen proberen mij met de beste bedoelingen “gerust te stellen” dat het allemaal wel goed zal komen en dat ik mij na de operatie veel beter zal voelen. Laat ik er dit over zeggen: ik ben blij om te horen dat deze operatie voor veel mensen positief heeft uitgepakt en dat men zich beter voelt. Ik ben ook blij met de goede intentie waarmee men het zegt. Eerlijk gezegd, kies ik zelf voor een andere insteek: ik ben overtuigd van de noodzaak van mijn operatie en heb vertrouwen in de medici die het moeten gaan doen. Ik twijfel niet maar ik ga “nergens van uit”. Ik kies ervoor om het maar te laten gebeuren en te zien hoe mijn herstel daarna zal verlopen. Het berekenen van de slagingskans laat ik graag aan anderen over. Ik volg mijn gevoel en weet dat het goed is. In de loop van het afgelopen jaar had ik het idee om mijn 35e verjaardag uitgebreider te vieren dan anders; helaas zit dat er niet in maar deze week kreeg ik van mijn moeder een tekst van Henri Nouwen aangereikt waarin hij het volgende zegt:
“Het is belangrijk om je verjaardag te vieren. Dat is immers de dag van je geboorte. Op je verjaardag kunnen vrienden tegen je zeggen: “Fijn dat je er bent.”Een verjaardagscadeau van familie en vrienden laat zien dat ze blij zijn dat je er bent. Kinderen kijken vaak maandenlang uit naar hun verjaardag. Dat is een hoogtepunt, ze staan in de aandacht, alle vriendjes en vriendinnetjes komen hen feliciteren.
Je eigen verjaardag en die van degenen die je na staan moet je nooit vergeten. Verjaardagen houden het kind in ons levend. Een verjaardag herinnert je eraan dat het helemaal niet zo belangrijk is wat je doet, bezit of weet, maar dat je bestaat en leeft, hier en nu. Op verjaardagen kun je dankzeggen voor het geschenk van het leven".
Ik vier dus morgen mijn verjaardag, samen met mijn broer en zeg dank voor het geschenk van het leven
