Is er leven na een wonder?

Over herinneringen, Eva Cassidy en dankbaarheid. 

In de drukte van het dagelijks leven zou je het bijna vergeten maar ik heb de afgelopen dagen veel gedacht aan vorig jaar, rond deze tijd. Het was de periode waarin mijn broer Marco erg ziek was en zich in een uitzichtloze situatie leek te bevinden. Als door een wonder keerde het uitzicht en perspectief terug. Overigens, gun ik alle lezers hun visie op het concept “wonderen” maar voor mij was en is duidelijk dat Hij nooit heeft losgelaten wat Zijn hand ooit begonnen is……

Het ervaren van een wonder is iets speciaals…het brengt je even in een andere wereld.  Ineens is er een nieuw perspectief en beleef je met elkaar hele bijzondere feestdagen. Misschien wel de meest bijzondere ooit….

Het klinkt als een open deur maar na een wonder begint het dagelijks leven weer en komen er nieuwe zorgen, nieuwe problemen, nieuwe uitdagingen. Het wonder zorgt er zeker niet voor dat het daarna ineens allemaal vanzelf gaat.

Het is ruim 12 jaar geleden dat ik het voorrecht had om kennis te maken met de muziek van zangeres Eva Cassidy (www.evacassidy.org). Een uitzonderlijke zangeres met een bijzonder zuivere maar ook troostvolle stem. 

Zo’n anderhalf jaar later moest ik afscheid nemen van een intense zomerliefde. Tijdens die zomer had ik ook haar kennis laten maken met Eva Cassidy. Die zomerliefde verdween; de liefde voor Eva’s muziek is voor altijd gebleven.

Bij het afscheid kreeg ik van haar een paar regels van “Time Is A Healer”.  Zij schreef mij toen:

I found a picture of your smiling face
Bringing old memories
That I had locked away  
I hold the joy with the pain
And the truth is
I miss you…

Afgelopen week kwam “Time is a Healer” weer eens voorbij en het deed mij denken aan vorig jaar. Aan dat wonder. Eigenlijk was ik het alweer zo gewoon gaan vinden dat Marco er weer bovenop was. Ik voelde mij schuldig dat ik het wonder alweer vergeten was. Immers, het leven was verder gegaan en je focust je weer op wat er nu in je leven aan het gebeuren is.

Toch besefte ik afgelopen week weer eens dat mijn herinneringen mij hebben gevormd en gemaakt tot wie ik vandaag ben. Nare herinneringen maken mij verdrietig en mooie herinneringen maken mij blij. Eigenlijk kan het niet veel menselijker worden……

Vandaag, 14 december 2012 herinner ik mij de volgende regels van “Time Is A Healer”:

I found a picture of your smiling face
Bringing old memories
That I had locked away
Well time is a healer
all hearts that break
Are put back together again
'Cause love heals the wound it makes

Dankbaar en getroost en in het besef dat, ondanks alles, we altijd mogen leven met nieuw perspectief (al moeten herinneringen dat soms bij je terug halen!) wens ik alle lezers een bijzondere en inspiratievolle Kerst een veel Zegen in 2013!