Is er leven na een wonder?

Over herinneringen, Eva Cassidy en dankbaarheid. 

In de drukte van het dagelijks leven zou je het bijna vergeten maar ik heb de afgelopen dagen veel gedacht aan vorig jaar, rond deze tijd. Het was de periode waarin mijn broer Marco erg ziek was en zich in een uitzichtloze situatie leek te bevinden. Als door een wonder keerde het uitzicht en perspectief terug. Overigens, gun ik alle lezers hun visie op het concept “wonderen” maar voor mij was en is duidelijk dat Hij nooit heeft losgelaten wat Zijn hand ooit begonnen is……

Het ervaren van een wonder is iets speciaals…het brengt je even in een andere wereld.  Ineens is er een nieuw perspectief en beleef je met elkaar hele bijzondere feestdagen. Misschien wel de meest bijzondere ooit….

Het klinkt als een open deur maar na een wonder begint het dagelijks leven weer en komen er nieuwe zorgen, nieuwe problemen, nieuwe uitdagingen. Het wonder zorgt er zeker niet voor dat het daarna ineens allemaal vanzelf gaat.

Het is ruim 12 jaar geleden dat ik het voorrecht had om kennis te maken met de muziek van zangeres Eva Cassidy (www.evacassidy.org). Een uitzonderlijke zangeres met een bijzonder zuivere maar ook troostvolle stem. 

Zo’n anderhalf jaar later moest ik afscheid nemen van een intense zomerliefde. Tijdens die zomer had ik ook haar kennis laten maken met Eva Cassidy. Die zomerliefde verdween; de liefde voor Eva’s muziek is voor altijd gebleven.

Bij het afscheid kreeg ik van haar een paar regels van “Time Is A Healer”.  Zij schreef mij toen:

I found a picture of your smiling face
Bringing old memories
That I had locked away  
I hold the joy with the pain
And the truth is
I miss you…

Afgelopen week kwam “Time is a Healer” weer eens voorbij en het deed mij denken aan vorig jaar. Aan dat wonder. Eigenlijk was ik het alweer zo gewoon gaan vinden dat Marco er weer bovenop was. Ik voelde mij schuldig dat ik het wonder alweer vergeten was. Immers, het leven was verder gegaan en je focust je weer op wat er nu in je leven aan het gebeuren is.

Toch besefte ik afgelopen week weer eens dat mijn herinneringen mij hebben gevormd en gemaakt tot wie ik vandaag ben. Nare herinneringen maken mij verdrietig en mooie herinneringen maken mij blij. Eigenlijk kan het niet veel menselijker worden……

Vandaag, 14 december 2012 herinner ik mij de volgende regels van “Time Is A Healer”:

I found a picture of your smiling face
Bringing old memories
That I had locked away
Well time is a healer
all hearts that break
Are put back together again
'Cause love heals the wound it makes

Dankbaar en getroost en in het besef dat, ondanks alles, we altijd mogen leven met nieuw perspectief (al moeten herinneringen dat soms bij je terug halen!) wens ik alle lezers een bijzondere en inspiratievolle Kerst een veel Zegen in 2013! 

De PWZN en Sociale Media

Kunnen jongvolwassenen inspireren?

Sinds een paar weken staan de kerkdiensten van de Protestantse Wijkgemeente Zoetermeer-Noord (PWZN) in het teken van “Verhalen die bakens verzetten”. Welke inspiratiebronnen spreken ons aan? Zijn dat (alleen) Bijbelse figuren of is er meer dat ons inspireert?

Als mens en als Diaken voor het Jongvolwassenenwerk binnen deze Wijkgemeente heb ik mij ook die vragen gesteld. Ten eerste word ik geïnspireerd door mijn lieve en sterke moeder die mij een liefdevol geloof heeft meegegeven; die staat voor haar principes en idealen. Mijn lieve en bijzondere broer; alleen al door zijn aanwezigheid leert hij mij alles wat er te leren valt over naastenliefde en verdraagzaamheid.

Verder laat ik mij graag inspireren door mooie muziek, door geschiedenis, door mensen als Nick Vujicic (www.lifewithoutlimbs.org),Martin Luther King, Franciscus van Assisi, William Wilberforce en vele anderen.

Een paar weken geleden woonde ik een inspiratiedag bij van Diakenen in de Gereformeerde kerk. Ik was daar op uitnodiging. Het deed mij beseffen dat er ten eerste zoveel meer dingen zijn die de verschillende kerken (zouden moeten) binden, dan dat ze van elkaar verschillen. Belangrijker nog: ik besefte opnieuw dat “kerk-zijn” geen kwestie is van “jong en oud”. Het is een kwestie van: “jong met oud”. Ook dat is inspiratie!

Onlangs zijn we, binnen de PWZN, gestart met de 18+kring. Een gesprekskring voor jongvolwassenen tussen 18 en 25 jaar. Ik was erbij! Wat een inspiratie! Jonge mensen die aan het begin staan van de opbouw van het “volwassen leven”, die zeer bepalende keuzes moeten maken, die (meestal) een uitgesproken mening hebben over de meest uiteenlopende onderwerpen maar ook kwetsbaar durven zijn.

Het deed mij denken aan de betekenis van mijn ambt als Diaken voor Jongvolwassenenwerk. Een jongere wordt een jongvolwassene. Sommige jongeren worden door hun levensloop al “jong volwassen”, anderen blijven misschien nog wel een tijdje “jong(ere)”. En waarom ook niet? Ieder mens is uniek en heeft het recht om zichzelf te kunnen zijn.

“Diaconaat is een roeping, een opdracht voor de kerk en voor ieder gemeentelid. Diakenen zijn de aanvoerders van het diaconale werk. Diaconaat kun je zien als het maatschappelijk werk van de kerk. Diakenen staan naast mensen die in de problemen zitten. Binnen of buiten de kerk”.

Wat een voorrecht om Diaken voor jongvolwassenen te mogen en te kunnen zijn!

Website PWZN:

www.pgzoetermeer.nl/noord

Facebook:

www.facebook.com/ProtestantseWijkgemeenteZoetermeernoord

Twitter:

https://twitter.com/PWZN

YouTube:

http://www.youtube.com/PWZNZoetermeer

Luisteren naar muziek…..

Luisteren naar muziek…..

Het is ongeveer anderhalve maand geleden dat ik werd gevraagd om mee te denken met de invulling van een “Talentendienst” met het thema “Liefde onder Vuur”. Voor de niet-ingewijden: binnen de wijkgemeente waar ik als Diaken werk kennen we sinds een jaar de “Talentendiensten”; een dienst waarin kerkbezoekers in verschillende werkvormen worden uitgedaagd om aan de slag te gaan met hun talenten. Al snel was duidelijk dat het accent van deze dienst, zou komen te liggen bij God’s reactie op menselijk handelen (falen?). Eén van de werkvormen zou “iets moeten hebben“ met muziek. Dat leek mij wel wat…

Op zondagochtend 13 mei verzamelde een aanzienlijke groep kerkbezoekers zich in de Olijftak waar men vervolgens zou moeten kiezen uit drie werkvormen (naast muziek waren dit “gesprek” en “creativiteit”). Vooraf had ik bij de “muziekgroep” gedacht dat er misschien 5 a 6, in een heel gunstig geval, 10 mensen zouden zijn die wel wat zouden zien in mijn opzet. Nu vraagt u zich natuurlijk af: wat was die opzet dan?

Lezers die mij goed kennen weten dat ik een groot muziekliefhebber ben; dat ik graag luister naar mooie muziek die ook ergens over gaat. Ik hou van een mooie stem, mooi gitaarspel maar ik luister ook naar teksten en…. Misschien nog wel veel belangrijker….. ik mag graag weten waarom een tekst geschreven is; wat zit erachter; wat beweegt de uitvoerder?
Toen ik nadacht ik over de opzet was ik er vrij snel uit: ik zoek muziek uit dat wat mij betreft iets met het thema “liefde onder Vuur” te maken heeft. Liedjes die stemmen tot nadenken of zaken in perspectief kunnen plaatsen. Vervolgens luisteren we een half uur naar deze liedjes met de songteksten in de hand zodat iedereen mee kan lezen en kan voelen wat de inhoud is. We gaan er, nou eens een keertje niet, over praten…. Luisteren is OOK een talent, dacht ik.

De speellijst had ik openbaar gemaakt en iedereen kon dus bij het inschrijven op de werkvormen zien dat ik eigenlijk alleen maar moderne muziek had uitgezocht en voor het allergrootste deel gelabeld als populair maar niet Christelijk.

Optimistisch als ik, stiekem toch wel, ben had ik in onze kerk een ruimte gezocht waarin we met zeker tien mensen, comfortabel konden zitten . Geen probleem, dacht ik. Dat gaat absoluut lukken.

Mijn stoutste verwachtingen werden overtroffen toen de luistersessie zou gaan beginnen: met ongeveer dertig mensen, zaten we (en sommigen moesten zelfs staan!) in de veel te kleine maar toch ook wel heel intieme ruimte. Van jong tot oud! Verbaasd zei ik: “welkom, allemaal. Zo’n grote opkomst had ik niet verwacht….”. Ik grapte: “als u tussendoor even naar buiten wil om een luchtje te scheppen, kan dat natuurlijk ook…..”.

Het voert misschien te ver om de hele luistersessie te beschrijven maar laat ik er aantal liedjes uitpikken die het verdienen om nader verklaard te worden. Ze zijn mij dierbaar en pasten bovendien perfect bij het thema. Alsof het een soort puzzel was die ineens in elkaar viel….

Bij de eerste klanken van “Angel” van Lionel Richie, dacht ik nog…. Oei, die heeft wel een hele stevige beat…. De eerste keer dat ik het liedje hoorde dacht ik dat het een “gewoon” liefdesliedje was, zoals er zoveel zijn. Al snel hoorde ik Lionel in een interview zeggen dat hij het liedje schreef voor zijn overleden ouders. Vanaf dat moment ga je anders luisteren naar zo’n liedje……

Een liedje als dit kan heel pastoraal worden ervaren. Wat mooi dat een simpel liedje zoiets teweeg kan brengen.



“All The Answers” van Ilse DeLange bleef mij vanaf dag één bij. Waarom? Omdat ze het met heel veel emotie zong tijdens de inzameling voor de vluchtelingen uit Kosovo in 1999.



Het was in oktober 2007 toen ik het Stadstheater in Zoetermeer luisterde naar een prachtig concert van Trijntje Oosterhuis, begeleid door alleen haar gitarist, Leonardo Amuedo. Op een zeker moment zei ze: “ik ga iets bijzonders doen; ik ga een liedje van mijn vader zingen”. Zowel de tekst als de muziek van “Ken Je Mij” gaan zo diep… misschien wel één van de diepste muzikale ervaringen die ik ooit heb gehad.



Voor “This is Your Time” van Michael W. Smith zijn eigenlijk geen woorden. Hopelijk volstaat het bijgaande YouTube-filmpje om de inhoud van dit lied te kunnen begrijpen…..



Wanneer je het over Elvis Presley hebt willen de reacties nog weleens verschillen. De één begrijpt niet hoe juist hij ooit over het geloof kon zingen; voor de ander zijn er geen betere gospels dan die van The King. Hoe dan ook; “Crying in The Chapel” heeft mij altijd geraakt. Oprechter kon Elvis, wat mij betreft, niet klinken.



Enfin, nog voor het einde van de speellijst zat onze tijd erop. Het was een bijzonder half uur, zo kreeg ik ook van velen toegefluisterd. Zo voelde ik het zelf ook; kennelijk is de kracht van muziek heel belangrijk. Dat had ik natuurlijk allang moeten weten. Iets meer vertrouwen dat men mijn initiatief wel zou waarderen was op z'n plaats geweest. Had ik misschien toch nog beter moeten luisteren naar “Gold in Them Hills” van Katie Melua.



Anton van Dijken, 14 mei 2012

NB: De overige liedjes waren:

City To City – The Road Ahead

Alison Krauss – A Living Prayer

Grace Griffith – My Life

Josh Groban & Charlotte Church – The Prayer

Wat kunnen we leren van Franciscus van Assisi?

Overdenking en voorbeden tijdens de Vesper in de Stille Week op 3 april 2012 in de Olijftak door Anton van Dijken. Evangelielezing: Johannes 12 20:26. Psalm van de avond: Psalm 23.

Wat kunnen we leren van Franciscus van Assisi?

Wanneer we naar het leven van Franciscus kijken kunnen we ons afvragen hoe ver we eigenlijk moeten gaan als Jezus zegt: “Wie zijn leven liefheeft verliest het, maar wie in deze wereld zijn leven haat, behoudt het voor het eeuwige leven”.

Franciscus van Assisi was de zoon van een rijke koopman. In de diverse biografieën wordt er verschillend over hem gesproken Zo zou hij, in zijn jonge jaren, losbandig zijn geweest terwijl er anderen zijn die zeggen dat hij in zijn jeugd fijngevoelig en creatief zou zijn. Sterker nog, er wordt gezegd dat zijn losbandigheid zou zijn bedacht om zijn latere bekering te benadrukken.

Zelf zou ik het liever anders uitleggen. Want, waarom zou iemand die een op het oog losbandig leven leidt niet diep in zijn hart, een fijngevoelig en creatief mens kunnen zijn?

Hoe dan ook, Franciscus bekeerde zich na een jaar gevangenschap en besloot een aantal jaren later zich terug te trekken en als een kluizenaar te gaan leven. Hij wilde zijn tijd wijdden aan de zorg voor melaatsen en aan het gebed. Hij stelde zijn leven totaal in dienst van anderen en van God. Het was het begin van het ontstaan van de orde der Franciscanen, het bekende gebed: “Maak mij een instrument van uw Vrede” en “het Zonnelied”.

Kortom, Franciscus van Assisi is altijd al een inspiratiebron geweest voor velen. Juist in de tijd voor Pasen, de lijdenstijd en de Stille Week is het goed om je af te vragen: “Wat betekent God in ons dagelijks leven”.

We leven in een tijd van economische crisis; een crisis die in feite niet is ontstaan door tekorten maar juist door hebzucht en te grote honger naar geld. Alles moet altijd maar meer en meer…. We leven ook in een tijd van razendsnelle digitale vooruitgang. Anders dan in de tijd van Franciscus kunnen we binnen een paar seconden contact leggen met de hele wereld. Het internet is een platform waarop we al onze meningen en al ons ongenoegen kwijt kunnen. Het mag duidelijk zijn dat sommigen daar geen rem op hebben. Alles lijkt te kunnen en alles lijkt te mogen…..

Daar waar Franciscus nog toestemming vroeg aan de Paus om te mogen preken lijkt het nu soms wel alsof de mensheid de vrijheid heeft genomen om “het spreken namens God”, als gewoon en gangbaar te vinden. Bestaat hierdoor niet het gevaar dat we God gaan zien als een gelijke?

Vanuit mijn eigen ervaring heb ik geleerd dat het zoeken naar de echte betekenis van God in mijn leven niet gemakkelijk is. Pasklare recepten en antwoorden zijn er niet. Natuurlijk kun je kiezen voor totale afzondering maar is het echt nodig om zo ver te gaan? Misschien dat het je helpt om zaken op een rijtje te zetten maar is het ook de weg die je moet gaan? Uiteindelijk zou ook Franciscus niet in afzondering blijven leven maar zijn boodschap wereldwijd verkondigen via zijn broederschap.

Je kunt net als Franciscus boos worden op de mensen die niet naar je willen luisteren. Die je het gevoel geven dat ze je niet serieus nemen. Het overkwam Franciscus toen hij, volgens het verhaal, op een keer wilde preken voor een groep mensen. Hij merkte dat men geen interesse had en eigenlijk niet of nauwelijks luisterde. Hij zei: “waarom preek ik eigenlijk; de mensen luisteren toch niet! Ik kan net zo goed tegen de vogels praten!”.

Toen ik dit verhaal leerde kennen dacht ik: misschien schuilt hierin wel het geheim. Ik zie het voor me dat Franciscus boos werd en dacht: “wat heb ik eigenlijk aan die mensen? Ik weet dat mijn boodschap goed is maar de mensen luisteren niet. Hij voelt zich door mensen in de steek gelaten. Ik voel ook zijn honger om duidelijk te maken dat hij “vecht voor een goede zaak”. Tenslotte proef ik de smaak van overwinning als hij besluit om te preken tot: de vogels! De vogels luisteren aandachtig naar hem en zijn stil, gedurende zijn hele preek. Wat zal het hem vertrouwen gegeven hebben te weten dat hij er toch niet alleen voor staat; dat er een God is die voor hem zorgt.

Amen

Voorbeden:

Lieve God, wij bidden U voor mensen die moeite hebben met het vinden van hun eigen identiteit, het tonen van hun kwetsbaarheid, fijngevoeligheid en creativiteit. De wereld ziet zo vaak alleen maar de donkere kant en oordeelt te snel over mensen die “anders” lijken te zijn. Heer, ontferm U over ons allen.

Wij bidden u voor de wereld en alles wat leeft. Franciscus had oog voor mens en dier. Leer ons alles wat leeft te waarderen en lief te hebben. Heer, ontferm U over ons allen.

En leer ons te beseffen dat met U alles mogelijk is. Hoe uitzichtloos en onbegrijpelijk het leven soms is. Leer ons op U te vertrouwen. . Heer, ontferm U over ons allen.

De denktank “jongvolwassenen” – Twee jaar later – Doen we het nu echt allemaal anders?

Een aantal van hen spreek ik nog regelmatig en bij gelegenheid hebben we het dan nog weleens over de denktank voor jongvolwassenen. Weet u het nog? Twee jaar geleden vormde een groep jongvolwassenen uit onze Gemeente een zgn. Denktank en aan hem werd gevraagd om, te dromen, na te denken over de vormgeving van de kerk, de Gemeente in 2025. Een uitdaging die men graag aan wilde gaan. Het resultaat mocht er zijn: een uitgewerkt plan waarin veel concrete aanbevelingen stonden.

In de afgelopen twee jaar is de taakgroep Jeugd en Jongeren met veel van deze aanbevelingen aan de slag gegaan. Zo is het idee van de kerkdienst a la carte afkomstig van de denktank. Verder zijn zaken als aandacht voor de inrichting van het (nieuwe) kerkgebouw, het leren kennen van je leden (jongerenpastoraat) en aandacht voor publiciteit via onze eigen website maar ook via Sociale media op de takenlijst van de Taakgroep Jeugd en Jongeren terecht gekomen.

Ongeveer gelijktijdig met de start van de denktank ben ik begonnen als Diaken voor het jongvolwassenenwerk. Een “pioniersfunctie” waarin het soms zoeken is naar de juiste “toon” en de juiste “maat”. Gelukkig vertegenwoordigd de denktank het overgrote deel van mijn eigen gedachtegoed. Nl, dat je geraakt wil worden, je verbonden wil voelen met anderen en dat je dingen mag en kan delen met elkaar. Aandacht voor mensen is belangrijk, in de breedste zin van het woord. De kerk heeft, meer dan ooit, de mogelijkheid om op een breed maatschappelijk gebied actief te kunnen zijn. Als Diaken voel ik mezelf deel van deze veranderingen maar, geldt dat ook voor de mensen die ons “op het spoor” hebben gezet?

Tijdens de gesprekken over de denktank hoor ik te vaak dat de deelnemers aan de denktank weinig of niets weten en horen over de veranderingen die nu gaande zijn. Men gelooft in het concept maar voelt zich er eigenlijk niet bij betrokken. Dat laatste vind ik geen beste ontwikkeling.

Ik zou mij in die zin ook rechtstreeks tot de denktankers willen richten en willen zeggen: hoe kunnen we dit anders doen? Jullie hebben ons twee jaar geleden enorm uitgedaagd, we zijn begonnen aan een bijzonder traject met het idee in het achterhoofd dat jullie daar ook deel van uitmaken. In ieder geval willen we jullie het gevoel geven dat er gewerkt wordt aan de realisatie van jullie ideeën.

Jullie inbreng stopt niet bij het aanbieden van het plan. Blijf ons uitdagen, vernieuwen en inspireren. Durf vooral kritisch te zijn op wat wij doen en ga het gesprek aan. De nieuwe kerk, waar we nu ook letterlijk aan gaan bouwen, is van ons allemaal!

Anton van Dijken, Diaken Jongvolwassenenwerk in de PWZN.

My Name is Khan

Rizwan Khan, a Muslim from the Borivali section of Mumbai, suffers from Asperger's syndrome, a form of high-functioning autism that complicates socialization. The adult Rizwan marries a Hindu single mother, Mandira, in San Francisco. After 9/11, Rizwan is detained by authorities at LAX who mistake his disability for suspicious behavior. Following his arrest, he meets Radha, a therapist who helps him deal with his situation and his affliction. Rizwan then begins a journey to meet US President Obama to clear his name.

Rizwan Khan is een moslim uit Mumbai. Hij lijdt aan het Asperger syndroom (een pervasieve ontwikkelingsstoornis). Hij trouwt met de Hindoestaanse alleenstaande moeder Mandira, in San Francisco. Na de aanslag van 9/11 werd Rizwan opgepakt door de autoriteiten wegens verdacht gedrag. Dit kwam echter door zijn stoornis. Tijdens zijn arrestatie ontmoette hij de therapeute Radha, die hem hielp om te gaan met de situatie waarin hij verkeerde. Nu begint Rizwan een reis naar de Verenigde Staten, om President Obama te ontmoeten. Hij hoopt op deze manier zijn naam te kunnen zuiveren.

-----------------------------------------------------------------------------------

Bijzonder verhaal over een man (Rizwan Khan) die autistisch is en na de aanslagen op 11 september plots gevangen wordt genomen.

Rizvan Khan is een eerzame moslim uit India die lijdt aan het Aspergersyndroom. Hij valt onvoorwaardelijk voor de mooie Mandira, een alleenstaande moeder die haar eigen dromen najaagt. Wanneer een onvergeeflijk laffe daad ze uit elkaar drijft, gaat Khan op reis door een modern Amerika. Een reis die net zo complex blijkt als het menselijke hart. Tijdens zijn zoektocht naar de liefde wordt Rizvan een ware belichaming van verzet, vrede en mededogen. Hij brengt daarnaast een ontnuchterende realiteit in het leven van een ieder die zijn pad kruist.