Vandaag is er een einde gekomen aan een periode van twee weken waarin ik af moest wachten totdat ik meer zou weten over de status van mijn gezondheid. Toen ik twee weken geleden thuis kwam was er ten eerste veel emotie…… Ik zag de zorgen over mij bij mijn moeder en broer en vooral mijn broer was en is nog steeds zeer geëmotioneerd over alles wat zich de afgelopen weken heeft afgespeeld. Logisch, natuurlijk. Met z’n drieën kiezen we er al jaren bewust voor om samen te blijven wonen en wanneer één van de drie er dan even niet is en zelfs in het ziekenhuis ligt dan komt dat hard aan. Vooral voor hem maar ook voor mij…. Als ik binnen kom worden de emoties ook mij teveel en huilend vallen we elkaar in de armen. Het besef dat we weer samen zijn is overweldigend. Ik realiseer me ook hoe vreemd het voor Marco moet zijn om bijvoorbeeld ’s nachts in zijn bed te liggen in de wetenschap dat de kamer naast hem leeg is (bovendien hoort hij geen gesnurk….;) ) Het is zichtbaar heel zwaar voor hem geweest. Gelukkig is er nu alleen maar blijdschap en opluchting.
Mijn herstel verloopt de afgelopen twee weken goed (geen pijn of andere klachten) maar wel wisselend. Ik ben iedere dag erg vermoeid en slaap overdag meerdere uren. Gelukkig kan ik vrij snel stoppen met het gebruik van pijnstillers. Het afmaken van de antibioticakuur vind ik geen pretje: ik ben niet zo’n pillenslikker maar moet er nu zeven per dag nemen. Ik ben dan ook blij als de kuur aan het einde van de volgende week op is. Het volgen van mijn dieet (vetvrij eten) valt me niet zwaar. Eigenlijk bevalt het me heel goed en bovendien is het bijzonder effectief. Inmiddels ben ik negen kilo afgevallen en dat is zeker niet teveel….. Een geheel nieuwe garderobe is nog niet in zicht maar heb inmiddels al geen gaatjes meer over in mijn broekriem dus dat is een kwestie van tijd…
In de loop van deze week ben ik regelmatig bezig met mijn afspraak met de chirurg. Ten eerste ben ik benieuwd naar de bloedwaarden. Hoe is het nu met de ontsteking? Wanneer zou ik geopereerd kunnen worden? De vraag of er een operatie plaats gaat vinden heb ik niet. Voor mij staat al wel vast dat dit noodzakelijk zal zijn. Eigenlijk zegt mijn gevoel: snel opereren maar tegelijkertijd zegt het verstand: mijn conditie en weerstand zijn niet best dus neem ik daar niet veel te veel risico’s mee? Gelukkig helpt mijn chirurg mij vanochtend “uit de brand”. Ik realiseer me achteraf dat ik alweer veel te snel “op haar stoel” was gaan zitten door van alles te willen invullen voordat ik haar had gesproken. Hoe staat het er nu precies voor:
De waarden van mijn bloed tonen aan dat de ontsteking onder controle is en dat de antibiotica dus zijn werk gedaan heeft. Echter, de ontsteking van de galblaas is nog niet weg. De galblaas is gezwollen en ook zeer gevoelig… het bekende gezegde: “de vinger op de zere plek leggen” kwam letterlijk tot leven toen de dokter mijn galblaas onderzocht…. Een “wake-up call” in de trant van: o ja, daar deed en doet het dus nog pijn…..
De dokter geeft aan dat er zeker zes weken moet zitten tussen de genezing van de ontsteking en een operatie. De vermoeidheid die ik nu voel is normaal en zal de komende tijd ook nog aanhouden. Ik zal ruim de tijd moeten nemen om te herstellen. Over drie weken, op 27 december heb ik een nieuwe afspraak met de chirurg om te zien hoe het dan met de ontsteking is
Een belangrijke wetenswaardigheid is overigens het volgende: op dit moment is de normale richtlijn dat altijd het advies wordt gegeven om de galblaas te verwijderen na een ontsteking. De chirurgen volgen dat protocol ook. Echter, de geleerden zijn het hier niet geheel over eens en het is niet uitgesloten dat in de toekomst wordt besloten om niet meer in alle gevallen het advies te geven om de galblaas zomaar te verwijderen na een ontsteking maar dit misschien wel per geval te beoordelen. Het geeft mij een ieder geval de indruk dat men binnen de geneeskunde steeds meer tot de ontdekking komt dat ieder mens uniek is en dus ook verschillend reageert waardoor er meer keuzevrijheid ontstaat. Ik vind het geruststellend te weten dat men niet meer als een soort alwetend en almachtig instituut “regeert”.
Al met al is mijn dokter helder en duidelijk over het hier en nu: opereren is geen optie; eerst volledig herstellen. Daarna zien we verder. Eerlijk gezegd is er wel een last van mijn schouders gevallen. Ik weet nu dat volledig herstellen de eerste prioriteit is en verder is er even niks anders belangrijk. Nou ja, nog een paar extra kilo’s verliezen lijkt me ook niet vervelend….maar dat gaat vast lukken!
vrijdag 3 december 2010
dinsdag 30 november 2010
Een week in het ziekenhuis.....ontdekken, leren en herstellen.
Het is zaterdagochtend als de lichten op de kamer aan gaan en de gordijnen open gaan. Het is 13 november, en mijn eerste nacht in het ziekenhuis is voorbij. Ik heb een aantal keren morfine gekregen tegen de pijn. Ik krijg nu mijn eerste “ontbijt”. Ik weet al dat ik vooralsnog alleen maar vloeibaar mag eten en ontbijt dus met vla…… Verder hoor ik dat ik, over de dag verdeeld, flesjes met bijvoeding moet drinken. Ik ga voor het eerst mijn bed uit om naar het toilet te gaan. Al strompelend vanwege pijn en stijfheid ga ik, met mijn "infuuspaal", naar het toilet. ’t Is even passen en meten maar met wat kunst en vliegwerk hou je net genoeg ruimte over om op het toilet te gaan zitten…
Na het ontbijt wil ik in de kleine doucheruimte even mijn tanden gaan poetsen. Direct als ik erin stap en de deur dicht doe, krijg ik en beklemmend gevoel; ik begin te zweten, wordt duizelig en begin wazig te zien. Ik ga meteen het hok weer uit en terug naar mijn bed. “Voelt u zich niet lekker? vraagt de zuster. U zweet helemaal”. Na, een dan maar beperkte wasbeurt op het bed, voel ik me iets beter. Ondertussen maak ik kennis met twee mensen die bij mij op de kamer liggen. Beiden zijn de dag ervoor geopereerd aan hun galblaas. Beiden zien er fit uit en lijken niet echt van plan om lang in het ziekenhuis te blijven. Later op de dag, krijgen ze beiden ook inderdaad te horen dat ze naar huis mogen. Ik ben slechts kort in hun gezelschap geweest…… In de loop van middag keert een andere patiënt terug op de afdeling. Zij is ook aan haar galblaas geopereerd maar heeft de nacht door moeten brengen op de Intensive Care. Vanwege andere gezondheidsklachten werd zij daar voor de zekerheid een nacht geobserveerd. Ze blijkt ook een galblaas-ontsteking te hebben gehad, in juni. Bij haar was de situatie zodanig erg dat ze nu pas geopereerd kon worden.
Op diezelfde zaterdagochtend Twitter ik het volgende de wereld in: “En dan lig je ineens in het lange land-ziekenhuis met een galblaas-ontsteking. Niet fijn!”. De reacties hierop ervaar ik als overweldigend en hartverwarmend. Het voelt goed om te weten dat er zoveel mensen met je meeleven. Een aantal persoonlijke vrienden zegt meteen toe, langs te zullen komen of bellen me al vrij snel op. Ik ben er erg blij mee!
Rond 13:00 komt de chirurg langs en verteld mij dat “ik de pech heb dat ik waarschijnlijk al langer rondloop met een ontstoken galblaas. Ze omschrijft het als “Modder dat in de galblaas zit. Dit zal eerst opgeruimd moeten worden voordat er überhaupt geopereerd kan worden. Op dat moment noemt de dokter een termijn van zes weken. Voor mijn gevoel is dat erg lang en tegelijkertijd nog niet echt te overzien. Eerst maar eens kijken hoe deze ontsteking zich ontwikkelt, denk ik bij mezelf.
Ondertussen krijg ik in de gaten dat men in het ziekenhuis niet bepaald terughouden is met het verstrekken van pijnstillers. Drie keer per dag krijg ik twee verschillende soorten. In het begin neem ik dat allemaal braaf in; ik moet er niet aan denken dat ik weer die vreselijke pijn ga voelen. De pijn die ik nu voel, ondanks de pijnstillers, is al erg genoeg. Het doet me op een zeker moment ook beseffen dat ik, in ieder geval voorlopig, totaal afhankelijk ben geworden van anderen. Ik lig in een ziekenhuisbed, aan een infuus met twee soorten antibiotica en vocht, krijg vloeibaar voedsel, en moet bijvoeding drinken (overigens, treed ik maar niet in detail over de smaak van dit spul….waarschijnlijk zegt dit al genoeg).
Mijn tweede nacht is een kopie van de eerste; ik slaap weer nauwelijks en moet nu vaak naar het toilet. De bijwerking “diarree” van de antibiotica zorgt er in elk geval voor dat ik veel lichaamsbeweging heb… Op zondag krijg ik al vrij vroeg bezoek van één van de artsen. Het verhaal van deze arts is niet veel anders dan op zaterdag. Hij voegt er wel aan toe. U heeft in eerste instantie een kuur van vijf dagen en daarna kijken we verder. Ik weet nu dus dat ik zoiezo tot woensdag in het ziekenhuis moet blijven. Intussen merk ik dat de antibiotica goed werkt. Ik heb minder pijn en voel me op zondagmiddag best goed. Een voordeel is ook dat ik inmiddels alleen op de kamer lig en ook de nacht alleen zal doorbrengen. Dat scheelt! ’S nachts slaap ik goed; weliswaar ben ik iedere 2 uur wakker om weer “met mijn vriend de infuuspaal” naar het toilet af te reizen. Ik heb er geen foto van, helaas.. gekscherend gebruik ik al vrij snel de grap tegen mijn medepatiënten: “Opa (de eerste dagen strompelde ik als een oude man door het ziekenhuis vanwege de pijn en stijfheid van mn spieren)gaat weer met zijn vriend op pad”. Maar als ik maandagochtend wakker wordt, voel ik me best goed en heb goede moed. Verder hoor ik al vrij vroeg dat ik weer vast voedsel mag gaan eten. Ik besluit, omdat ik weet dat ik toch nog een paar dagen moet blijven, om me te abonneren op televisie. Dat brengt toch wat extra afleiding naast de dagelijkse bezoekjes van mijn moeder en broer en, door de week heen, van vrienden en collega’s.
Op die maandag ervaar ik voor het eerst hoe het is om te douchen met een infuus. Ik ben op die maandag voor het eerst een tijdje uit bed en lees de krant aan tafel en bel met wat mensen. Rond zeven uur was er al een nieuwe patiënt op de kamer gekomen die dezelfde dag geopereerd zou worden. In de loop van de ochtend krijg ik ook gezelschap van een ander die een zware hartoperatie achter de rug heeft en nog een aantal dagen moet herstellen voordat hij naar huis kan.
Maandagnacht slaap ik weer minder goed dan de nacht ervoor en ik krijg al vrij vroeg bezoek van de dokter. Deze komt een mededeling brengen die ik als erg teleurstelling ervaar: de antibioticakuur zal moeten worden voortgezet en moet zeker tien dagen duren. De kuren die ik krijg zijn niet beschikbaar in tabletvorm en dit betekent dus dat ik zeker tien dagen in het ziekenhuis zal moeten blijven. Of het alleen door deze mededeling komt weet ik niet maar ’s middags voel ik me minder goed; ik ben vermoeid en zie op tegen de tien dagen in het ziekenhuis.
Op woensdag wordt me echter weer verteld dat het misschien toch mogelijk is om antibiotica in tabletvorm te krijgen. Ik vind het allemaal maar verwarrend. Diezelfde dag spreek ik nog een keer met de dokter en dan hoor ik de derde versie van het verhaal: wanneer de waarden van mijn bloed op donderdag laag genoeg zijn, kan ik met andere antibiotica en verder en dan zou ik toch naar huis kunnen. Het is dus afwachten tot donderdag. Ik besluit maar nergens op te hopen en maar gewoon uit te gaan van de huidige situatie. Woensdagavond zie ik mezelf nog even op TV voorbij komen. Mijn vaste volgers weten vast nog wel dat ik in augustus in Bloemendaal ben geweest bij het release-concert van Ilse DeLange. Beelden daarvan waren die avond te zien in een documentaire over Ilse en daar kwam ik dus ook even langs. Ik zeg tegen de zuster: “kom je nu mijn bloeddruk meten en mijn temperatuur controleren? Dan moet je wel weten dat ik net op TV was, dus door de opwinding kan het best wat hoger zijn dan normaal…;)
Eerlijk is eerlijk, als je in het ziekenhuis ligt en je hebt weinig te doen, dan heb je in elk geval veel tijd om over dingen na te denken. Ik reflecteer veel en vraag me regelmatig af wat de oorzaak van mijn galblaas-ontsteking kan zijn. Is dit alleen iets lichamelijks of heeft ook het geestelijke, het mentale invloed op mijn gezondheid? Het zijn tijden waarin je alles wat je doet (of juist niet doet) weer op de weegschaal legt. Ik kom in ieder geval tot de conclusie dat deze situatie mij ertoe aanzet om anders naar het leven te kijken. Ik voel, meer dan ooit, mijn eigen kwetsbaarheid en afhankelijkheid. Ik besef dat ik vaak veel te veel leef vanuit “willen” en “moeten”. Om een voorbeeld te noemen: ik heb honger dus moet ik nu eten en ik wil eten wat ik lekker vind. Die situatie is nu anders: ik heb dan wel honger maar ik mag blij zijn dat ik iets mag eten en dat eten is misschien niet hetgeen ik lekker vind maar het is wel goed voor me. Op een zeker moment denk ik aan het woord “zelfdiscipline”. Daarvan zou ik best wat meer kunnen hebben...
Verder ontdek ik in het ziekenhuis ook wat de waarde is van geloof. Iedereen die mij kent weet dat geloven belangrijk is voor mij maar juist in het ziekenhuis leer ik dat het heel erg van belang is, hoe je God ziet. Mensen getuigen vaak van Gods grootheid en Zijn grote plannen voor de wereld en Zijn macht en kracht. Ik leerde God op een andere manier kennen: ik zag Hem in de kleinste details. In het ziekenhuis kwam ik zieke en zwakke mensen tegen; de ene zieker dan de ander maar allemaal hadden ze diezelfde afhankelijkheid als ik, al was het soms maar voor even. Is het dan zo dat ik in al die mensen God zag? Nee, ik houd het wat dat betreft maar gewoon bij mezelf. Ik merkte en voelde dat God juist daar in mijn leven aanwezig is, waar Hij geen Grootheid en Macht hoeft te laten zien. Maar, bij wijze van spreken een arm om mijn schouder legt en zegt: “ik ga met je mee. Je bent niet alleen”.
Gelukkig krijg ik op donderdagmiddag inderdaad het groene licht om naar huis te gaan. Rond half vier verlaat ik na bijna een week het ziekenhuis om thuis de kuur af te maken en verder te herstellen...
Na het ontbijt wil ik in de kleine doucheruimte even mijn tanden gaan poetsen. Direct als ik erin stap en de deur dicht doe, krijg ik en beklemmend gevoel; ik begin te zweten, wordt duizelig en begin wazig te zien. Ik ga meteen het hok weer uit en terug naar mijn bed. “Voelt u zich niet lekker? vraagt de zuster. U zweet helemaal”. Na, een dan maar beperkte wasbeurt op het bed, voel ik me iets beter. Ondertussen maak ik kennis met twee mensen die bij mij op de kamer liggen. Beiden zijn de dag ervoor geopereerd aan hun galblaas. Beiden zien er fit uit en lijken niet echt van plan om lang in het ziekenhuis te blijven. Later op de dag, krijgen ze beiden ook inderdaad te horen dat ze naar huis mogen. Ik ben slechts kort in hun gezelschap geweest…… In de loop van middag keert een andere patiënt terug op de afdeling. Zij is ook aan haar galblaas geopereerd maar heeft de nacht door moeten brengen op de Intensive Care. Vanwege andere gezondheidsklachten werd zij daar voor de zekerheid een nacht geobserveerd. Ze blijkt ook een galblaas-ontsteking te hebben gehad, in juni. Bij haar was de situatie zodanig erg dat ze nu pas geopereerd kon worden.
Op diezelfde zaterdagochtend Twitter ik het volgende de wereld in: “En dan lig je ineens in het lange land-ziekenhuis met een galblaas-ontsteking. Niet fijn!”. De reacties hierop ervaar ik als overweldigend en hartverwarmend. Het voelt goed om te weten dat er zoveel mensen met je meeleven. Een aantal persoonlijke vrienden zegt meteen toe, langs te zullen komen of bellen me al vrij snel op. Ik ben er erg blij mee!
Rond 13:00 komt de chirurg langs en verteld mij dat “ik de pech heb dat ik waarschijnlijk al langer rondloop met een ontstoken galblaas. Ze omschrijft het als “Modder dat in de galblaas zit. Dit zal eerst opgeruimd moeten worden voordat er überhaupt geopereerd kan worden. Op dat moment noemt de dokter een termijn van zes weken. Voor mijn gevoel is dat erg lang en tegelijkertijd nog niet echt te overzien. Eerst maar eens kijken hoe deze ontsteking zich ontwikkelt, denk ik bij mezelf.
Ondertussen krijg ik in de gaten dat men in het ziekenhuis niet bepaald terughouden is met het verstrekken van pijnstillers. Drie keer per dag krijg ik twee verschillende soorten. In het begin neem ik dat allemaal braaf in; ik moet er niet aan denken dat ik weer die vreselijke pijn ga voelen. De pijn die ik nu voel, ondanks de pijnstillers, is al erg genoeg. Het doet me op een zeker moment ook beseffen dat ik, in ieder geval voorlopig, totaal afhankelijk ben geworden van anderen. Ik lig in een ziekenhuisbed, aan een infuus met twee soorten antibiotica en vocht, krijg vloeibaar voedsel, en moet bijvoeding drinken (overigens, treed ik maar niet in detail over de smaak van dit spul….waarschijnlijk zegt dit al genoeg).
Mijn tweede nacht is een kopie van de eerste; ik slaap weer nauwelijks en moet nu vaak naar het toilet. De bijwerking “diarree” van de antibiotica zorgt er in elk geval voor dat ik veel lichaamsbeweging heb… Op zondag krijg ik al vrij vroeg bezoek van één van de artsen. Het verhaal van deze arts is niet veel anders dan op zaterdag. Hij voegt er wel aan toe. U heeft in eerste instantie een kuur van vijf dagen en daarna kijken we verder. Ik weet nu dus dat ik zoiezo tot woensdag in het ziekenhuis moet blijven. Intussen merk ik dat de antibiotica goed werkt. Ik heb minder pijn en voel me op zondagmiddag best goed. Een voordeel is ook dat ik inmiddels alleen op de kamer lig en ook de nacht alleen zal doorbrengen. Dat scheelt! ’S nachts slaap ik goed; weliswaar ben ik iedere 2 uur wakker om weer “met mijn vriend de infuuspaal” naar het toilet af te reizen. Ik heb er geen foto van, helaas.. gekscherend gebruik ik al vrij snel de grap tegen mijn medepatiënten: “Opa (de eerste dagen strompelde ik als een oude man door het ziekenhuis vanwege de pijn en stijfheid van mn spieren)gaat weer met zijn vriend op pad”. Maar als ik maandagochtend wakker wordt, voel ik me best goed en heb goede moed. Verder hoor ik al vrij vroeg dat ik weer vast voedsel mag gaan eten. Ik besluit, omdat ik weet dat ik toch nog een paar dagen moet blijven, om me te abonneren op televisie. Dat brengt toch wat extra afleiding naast de dagelijkse bezoekjes van mijn moeder en broer en, door de week heen, van vrienden en collega’s.
Op die maandag ervaar ik voor het eerst hoe het is om te douchen met een infuus. Ik ben op die maandag voor het eerst een tijdje uit bed en lees de krant aan tafel en bel met wat mensen. Rond zeven uur was er al een nieuwe patiënt op de kamer gekomen die dezelfde dag geopereerd zou worden. In de loop van de ochtend krijg ik ook gezelschap van een ander die een zware hartoperatie achter de rug heeft en nog een aantal dagen moet herstellen voordat hij naar huis kan.
Maandagnacht slaap ik weer minder goed dan de nacht ervoor en ik krijg al vrij vroeg bezoek van de dokter. Deze komt een mededeling brengen die ik als erg teleurstelling ervaar: de antibioticakuur zal moeten worden voortgezet en moet zeker tien dagen duren. De kuren die ik krijg zijn niet beschikbaar in tabletvorm en dit betekent dus dat ik zeker tien dagen in het ziekenhuis zal moeten blijven. Of het alleen door deze mededeling komt weet ik niet maar ’s middags voel ik me minder goed; ik ben vermoeid en zie op tegen de tien dagen in het ziekenhuis.
Op woensdag wordt me echter weer verteld dat het misschien toch mogelijk is om antibiotica in tabletvorm te krijgen. Ik vind het allemaal maar verwarrend. Diezelfde dag spreek ik nog een keer met de dokter en dan hoor ik de derde versie van het verhaal: wanneer de waarden van mijn bloed op donderdag laag genoeg zijn, kan ik met andere antibiotica en verder en dan zou ik toch naar huis kunnen. Het is dus afwachten tot donderdag. Ik besluit maar nergens op te hopen en maar gewoon uit te gaan van de huidige situatie. Woensdagavond zie ik mezelf nog even op TV voorbij komen. Mijn vaste volgers weten vast nog wel dat ik in augustus in Bloemendaal ben geweest bij het release-concert van Ilse DeLange. Beelden daarvan waren die avond te zien in een documentaire over Ilse en daar kwam ik dus ook even langs. Ik zeg tegen de zuster: “kom je nu mijn bloeddruk meten en mijn temperatuur controleren? Dan moet je wel weten dat ik net op TV was, dus door de opwinding kan het best wat hoger zijn dan normaal…;)
Eerlijk is eerlijk, als je in het ziekenhuis ligt en je hebt weinig te doen, dan heb je in elk geval veel tijd om over dingen na te denken. Ik reflecteer veel en vraag me regelmatig af wat de oorzaak van mijn galblaas-ontsteking kan zijn. Is dit alleen iets lichamelijks of heeft ook het geestelijke, het mentale invloed op mijn gezondheid? Het zijn tijden waarin je alles wat je doet (of juist niet doet) weer op de weegschaal legt. Ik kom in ieder geval tot de conclusie dat deze situatie mij ertoe aanzet om anders naar het leven te kijken. Ik voel, meer dan ooit, mijn eigen kwetsbaarheid en afhankelijkheid. Ik besef dat ik vaak veel te veel leef vanuit “willen” en “moeten”. Om een voorbeeld te noemen: ik heb honger dus moet ik nu eten en ik wil eten wat ik lekker vind. Die situatie is nu anders: ik heb dan wel honger maar ik mag blij zijn dat ik iets mag eten en dat eten is misschien niet hetgeen ik lekker vind maar het is wel goed voor me. Op een zeker moment denk ik aan het woord “zelfdiscipline”. Daarvan zou ik best wat meer kunnen hebben...
Verder ontdek ik in het ziekenhuis ook wat de waarde is van geloof. Iedereen die mij kent weet dat geloven belangrijk is voor mij maar juist in het ziekenhuis leer ik dat het heel erg van belang is, hoe je God ziet. Mensen getuigen vaak van Gods grootheid en Zijn grote plannen voor de wereld en Zijn macht en kracht. Ik leerde God op een andere manier kennen: ik zag Hem in de kleinste details. In het ziekenhuis kwam ik zieke en zwakke mensen tegen; de ene zieker dan de ander maar allemaal hadden ze diezelfde afhankelijkheid als ik, al was het soms maar voor even. Is het dan zo dat ik in al die mensen God zag? Nee, ik houd het wat dat betreft maar gewoon bij mezelf. Ik merkte en voelde dat God juist daar in mijn leven aanwezig is, waar Hij geen Grootheid en Macht hoeft te laten zien. Maar, bij wijze van spreken een arm om mijn schouder legt en zegt: “ik ga met je mee. Je bent niet alleen”.
Gelukkig krijg ik op donderdagmiddag inderdaad het groene licht om naar huis te gaan. Rond half vier verlaat ik na bijna een week het ziekenhuis om thuis de kuur af te maken en verder te herstellen...
vrijdag 26 november 2010
Van angst en pijn naar berusting en overgave.....
Dit is het verhaal van mijn ziekte en mijn belevenissen van de afgelopen weken. Ik doe het verhaal bewust in een aantal stappen en zal dit dus ook in meerdere delen op mijn blog plaatsen.
Het is half oktober als ik voor eerst wordt “overvallen” door griepverschijnselen. Ik voel me vermoeid, heb last van mijn keel en vooral ook van mijn maag. De klachten houden twee dagen aan en zijn dan weer verdwenen. Dit herhaalt zich een paar keer, in de weken erna en wanneer de maagpijn frequenter en heviger wordt, nu alweer drie weken geleden wordt besluit ik om toch maar eens langs de dokter te gaan. Keer op keer had ik het gevoel dat ik “gewoon iets verkeerd gegeten had” en had dus geen enkel idee dat er echt iets mis zou zijn. Na nog een paar dagen sukkelen in de nieuwe werkweek zie ik op donderdag mijn huisarts.
Het is wel apart dat zij meteen tegen mij zei: “het zou je galblaas weleens kunnen zijn”. Mijn galblaas? Ja, maar ik heb ook pijn in mijn rug en dat heb ik altijd als ik maagpijn heb. De dokter besluit dat ik eerst eens moet proberen om een aantal dagen maagzuurremmers te slikken en dan te kijken of het beter gaat. Nog geen uur nadat ik de dokter heb gesproken krijg ik opnieuw maagpijn….. en deze pijn wordt in de loop van de avond, erger en erger…… Er ontstaat een constant krampende pijn net onder mijn borstbeen. De pijn blijft aanhouden en op een zeker moment raak ik in paniek…… De kramp voelt alsof mijn hele borstkas uit elkaar wordt gerukt; ik wordt bang en denk dat er iets met mijn hart is…… ik voel dat ik de controle over mezelf aan het verliezen ben…. Ondertussen kan ik niet meer liggen, lopen, zitten of staan van de pijn. Ik wring me in allerlei bochten om de pijn niet te hoeven voelen, maar het helpt niets…… Ik zweet zoals ik nog nooit heb gedaan en tril als een rietje. Mijn moeder die inmiddels heeft gezien hoe groot mijn angst, paniek en pijn is belt uiteindelijk de huisartsenpost. De dokter is er vrij snel en stelt vrij snel een diagnose: “waarschijnlijk heb je een niersteen en heb je daarom zo’n pijn”. Gelukkig, er is niks met mijn hart maar die pijn is bijna ondraaglijk. Ik krijg een pijnstiller die na een uur enigszins begint te werken. Het is inmiddels 3 uur in de ochtend…..Tegen 6 uur ga ik mn bed uit; ik kan eigenlijk niet meer maar denk: “als ik iets ga eten gaat de maagpijn misschien weg…….” Helder denken kon ik niet meer…… Het laat zich natuurlijk raden dat er op dat moment helemaal niets was, wat hielp.
Tot ongeveer 11:30 moet ik wachten op mijn huisarts, die door een ander spoedgeval, pas laat beschikbaar is. Weer heb ik urenlang dezelfde krampende pijn. De huisarts injecteert mij met een sterk pijnstillend middel en gelukkig, binnen een half uur begint de verkramping af te nemen en krijg ik eindelijk “lucht”. Je moet nu wel meteen naar het ziekenhuis voor een echo, zegt mijn huisarts om te kijken wat er mis is. Je nieren zijn het zeker niet, het zou een galsteen kunnen zijn. Als de uitslag bekend is, kijken we verder.
Mijn moeder rijdt mij naar het ziekenhuis. Ik ben aangekleed en voel geen pijn meer, door de sterke verdoving maar eigenlijk voel ik me meer dood dan levend. Ik ben verdwaasd en uitgeput door gebeurtenissen van de afgelopen 24 uur en laat alles over me heen komen. Ik kan niet anders meer…… De echo geeft ook vrij snel uitsluitsel: “u heeft een ontstoken galblaas, mijnheer. We sturen u meteen door naar de Eerste Hulp zodat u snel geholpen kunt worden”. Ik denk: “oh, dat is mooi. Dan word ik tenminste snel geholpen”. Eenmaal op de eerste hulp kan ik niet vermoeden dat ik van 15:00 tot bijna 21:00 moet wachten voordat er een bed beschikbaar komt en ik behandeld kan worden door een dokter. Terugkijkend, denk ik: wat vreselijk, al die uren maar op het moment zelf had ik er vrede mee. Ik kon ook niet anders meer. Als er ooit een moment in mijn leven is geweest dat ik mij totaal had overgegeven aan mijn omstandigheden en me niet meer verzet, dan was t op die vrijdag, 12 november 2010……..
De dokter is laat maar duidelijk: “Mijnheer Van Dijken, de hoge waarden in uw bloed geven aan dat uw galblaas behoorlijk is ontstoken. U heeft antibiotica nodig en t is beter dat we u hier houden. Ook dat zag ik als een bevrijding. Het is 00:30 voordat er op zaal een bed beschikbaar is en ik voor het eerst van mijn leven in een ziekenhuisbed beland en aan het infuus kom te liggen. De nacht valt…. Ik krijg morfine om te slapen en tegen de opkomende pijn die inmiddels mijn hele lijf teistert. Ik ben kapot maar berust tegelijkertijd in mijn lot en wacht op de dingen die komen gaan....
Het is half oktober als ik voor eerst wordt “overvallen” door griepverschijnselen. Ik voel me vermoeid, heb last van mijn keel en vooral ook van mijn maag. De klachten houden twee dagen aan en zijn dan weer verdwenen. Dit herhaalt zich een paar keer, in de weken erna en wanneer de maagpijn frequenter en heviger wordt, nu alweer drie weken geleden wordt besluit ik om toch maar eens langs de dokter te gaan. Keer op keer had ik het gevoel dat ik “gewoon iets verkeerd gegeten had” en had dus geen enkel idee dat er echt iets mis zou zijn. Na nog een paar dagen sukkelen in de nieuwe werkweek zie ik op donderdag mijn huisarts.
Het is wel apart dat zij meteen tegen mij zei: “het zou je galblaas weleens kunnen zijn”. Mijn galblaas? Ja, maar ik heb ook pijn in mijn rug en dat heb ik altijd als ik maagpijn heb. De dokter besluit dat ik eerst eens moet proberen om een aantal dagen maagzuurremmers te slikken en dan te kijken of het beter gaat. Nog geen uur nadat ik de dokter heb gesproken krijg ik opnieuw maagpijn….. en deze pijn wordt in de loop van de avond, erger en erger…… Er ontstaat een constant krampende pijn net onder mijn borstbeen. De pijn blijft aanhouden en op een zeker moment raak ik in paniek…… De kramp voelt alsof mijn hele borstkas uit elkaar wordt gerukt; ik wordt bang en denk dat er iets met mijn hart is…… ik voel dat ik de controle over mezelf aan het verliezen ben…. Ondertussen kan ik niet meer liggen, lopen, zitten of staan van de pijn. Ik wring me in allerlei bochten om de pijn niet te hoeven voelen, maar het helpt niets…… Ik zweet zoals ik nog nooit heb gedaan en tril als een rietje. Mijn moeder die inmiddels heeft gezien hoe groot mijn angst, paniek en pijn is belt uiteindelijk de huisartsenpost. De dokter is er vrij snel en stelt vrij snel een diagnose: “waarschijnlijk heb je een niersteen en heb je daarom zo’n pijn”. Gelukkig, er is niks met mijn hart maar die pijn is bijna ondraaglijk. Ik krijg een pijnstiller die na een uur enigszins begint te werken. Het is inmiddels 3 uur in de ochtend…..Tegen 6 uur ga ik mn bed uit; ik kan eigenlijk niet meer maar denk: “als ik iets ga eten gaat de maagpijn misschien weg…….” Helder denken kon ik niet meer…… Het laat zich natuurlijk raden dat er op dat moment helemaal niets was, wat hielp.
Tot ongeveer 11:30 moet ik wachten op mijn huisarts, die door een ander spoedgeval, pas laat beschikbaar is. Weer heb ik urenlang dezelfde krampende pijn. De huisarts injecteert mij met een sterk pijnstillend middel en gelukkig, binnen een half uur begint de verkramping af te nemen en krijg ik eindelijk “lucht”. Je moet nu wel meteen naar het ziekenhuis voor een echo, zegt mijn huisarts om te kijken wat er mis is. Je nieren zijn het zeker niet, het zou een galsteen kunnen zijn. Als de uitslag bekend is, kijken we verder.
Mijn moeder rijdt mij naar het ziekenhuis. Ik ben aangekleed en voel geen pijn meer, door de sterke verdoving maar eigenlijk voel ik me meer dood dan levend. Ik ben verdwaasd en uitgeput door gebeurtenissen van de afgelopen 24 uur en laat alles over me heen komen. Ik kan niet anders meer…… De echo geeft ook vrij snel uitsluitsel: “u heeft een ontstoken galblaas, mijnheer. We sturen u meteen door naar de Eerste Hulp zodat u snel geholpen kunt worden”. Ik denk: “oh, dat is mooi. Dan word ik tenminste snel geholpen”. Eenmaal op de eerste hulp kan ik niet vermoeden dat ik van 15:00 tot bijna 21:00 moet wachten voordat er een bed beschikbaar komt en ik behandeld kan worden door een dokter. Terugkijkend, denk ik: wat vreselijk, al die uren maar op het moment zelf had ik er vrede mee. Ik kon ook niet anders meer. Als er ooit een moment in mijn leven is geweest dat ik mij totaal had overgegeven aan mijn omstandigheden en me niet meer verzet, dan was t op die vrijdag, 12 november 2010……..
De dokter is laat maar duidelijk: “Mijnheer Van Dijken, de hoge waarden in uw bloed geven aan dat uw galblaas behoorlijk is ontstoken. U heeft antibiotica nodig en t is beter dat we u hier houden. Ook dat zag ik als een bevrijding. Het is 00:30 voordat er op zaal een bed beschikbaar is en ik voor het eerst van mijn leven in een ziekenhuisbed beland en aan het infuus kom te liggen. De nacht valt…. Ik krijg morfine om te slapen en tegen de opkomende pijn die inmiddels mijn hele lijf teistert. Ik ben kapot maar berust tegelijkertijd in mijn lot en wacht op de dingen die komen gaan....
zaterdag 30 oktober 2010
The “Gospel” according to Trijntje….....
The “Gospel” according to Trijntje….....
Sinds het begin van de jaren negentig volg ik Trijntje Oosterhuis en haar muziek. Het was alweer in 2007 dat ik haar voor het laatst live had gezien en gehoord….. Ze verbaasde mij en de rest van Nederland met haar akoestische tournee, samen met de weergaloze gitarist Leonardo Amuedo. Twee bijzondere CD’s volgden met het repertoire van de wereldberoemde Burt Bacharach. Nu zou je van dat project kunnen zeggen dat je daarmee altijd kans van slagen hebt omdat de liedjes van Bacharach voor velen een soort “Trip Down Memory Lane” zijn en er dus in gaan als “zoete koek”. Maar, zo eenvoudig is het (gelukkig!) niet. Tijdens de tournee met Bacharach-liedjes bracht Trijntje ook voor het eerst het lied “Ken Je Mij”. Eén van de prachtige teksten, van de hand van Trijntjes vader, Huub. Het zijn Bacharach en “Ken Je Mij” die Trijntje naar mij gevoel op een ander spoor hebben gezet, die haar nog beter hebben gemaakt, die iets hebben toegevoegd aan een artiest die al geweldig was. Althans, dat is wat heb ik ervaren tijdens het concert op 29 oktober in het Stadstheater in Zoetermeer.
Ik ga tegen acht uur pas van huis, stap op de fiets en wandel rond 10 over acht het Stadstheater binnen. In de foyer zie ik, verrassend genoeg, wat ouder publiek. De zaal is al open dus ik loop meteen door naar binnen. Kennelijk, heb ik weer eens geluk gehad bij het reserveren van mijn abonnement want ik heb een super-plaats op rij 5, precies in het midden. Niet te dichtbij het podium, niet te ver weg, zicht over het geheel en ook het voor het geluid is rij 5, de ideale plek. Naast mij zitten twee mensen; ik schat ze zeker 75 jaar. Ik heb tijd om hen even te groeten maar kort daarna gaat het licht al uit en begint het concert…… Mijn andere buren waren, grofweg geschat zo’n 50 jaar jonger….
Daar waar andere artiesten aftrappen met een muzikaal intro van minstens 5 a 10 minuten door de band, komt Trijntje al snel op. Haar eerste twee nummers brengen mij meteen in soort van “gospel-sfeer”. Met “People Get Ready” en “I Say A Little Prayer for You” maar ook een bijzondere uitvoering van “Close To You” ben ik meteen overtuigd dat ik vanavond iets extra’s ga krijgen. Uiteraard, is dat puur gebaseerd op mijn eigen gevoel maar, door haar manier van vertellen over Burt Bacharach en haar ervaringen met deze man merk je dat Trijntje ten diepste iets extra’s heeft gekregen. Ze straalt het ook uit; ik zie iets anders aan haar. Ik voel een extra “Vibe” bij alles wat er al was. Want, vergis je niet: Trijntje was met nummers als “Love me in Slow-Motion”,& Somebody Else’s Lover and “Once in My Life” al een performer van zeer hoog niveau! Maar goed, terug naar de “extra vibe”. Ik geniet van Trijntje zoals ik nog niet eerder heb gedaan, ook al voel ik dat een deel van het publiek in het bomvolle stadstheater, enigszins passief en afstandelijk is. Of dat aan de hoge gemiddelde leeftijd lag, weet ik niet…… In elk geval, moet ik tijdens een opnieuw prachtige uitvoering van “Ken je Mij” me inhouden als er zowel links als rechts achter mij door de muziek wordt heen gesproken. Ik sluit me er van af en luister naar dit prachtige lied. Op dat moment weet ik het zeker: Deze tournee is Trijntje’s eigen “Gospel”. Ze geeft haar publiek een kijkje in haar ziel, diepste gedachten en verlangens.
In haar volgende inleiding verteld Trijntje dat ze ooit, in 1996 in een geweldige rode jurk, mee mocht doen met het spektakelstuk geheten, “De opening van de Amsterdam Arena”. Ze zong toen het lied: “De Zee”. Wat een schitterend lied was dat toch…. Gisteravond bracht ze het opnieuw en hoe…… tijdens het lied schoot ik vol en moest wat tranen wegpinken. Kennelijk, kon ik na al het moois wat er al was geweest mijn emoties niet meer bedwingen.
Eerlijk gezegd, kreeg ik om 21:30 pas in de gaten dat de show in één keer door zou gaan zonder pauze. Inmiddels hadden we al zeker vier of vijf nummer gestaan; de oude mensen naast mij waren daar na twee nummers al mee gestopt…..
Trijntje was bezig aan een bijna 50 minuten durende “toegift”. Althans, zo voelde ik het, na al het moois wat er al was geweest. Alsof het allemaal nog niet genoeg was gunde Trijntje ons tussendoor ook nog een (muzikaal) kijkje in haar beweegredenen voor de speciale CD over Michael Jackson
Het ultieme einde van de show was voor mij de akoestische uitvoering van “That’s What Friends Are For” waarbij Trijntje en haar gitarist op de rand van het podium gingen zitten en daarmee een intieme sfeer creëerden die nog uren had mogen duren, wat mij betreft.
Even na tien uur kwam er met “Once in my Life” een einde aan een prachtige show. Het mooie en prettige aan het Stadstheater in Zoetermeer is dat alles daar goed is opgezet qua ruimte zodat de zaal snel leeg stroomt en je snel weer buiten staat. Om 22:10 Twitter ik: “Goed..beter..best! Fantastische show, Trijntje! “ en stap op de fiets naar huis.
Wat een avond! Op 2 april 2011 zal ik Trijntje opnieuw zien in alweer zo’n mooi theater: de Stadsgehoorzaal in Leiden. Ik kan eigenlijk niet wachten maar t moet…… In de tussentijd ga ik volgende week al naar een “pupil” van Trijntje: Kim Hoorweg. De 17-jarige jazz-zangeres die een tribute-show doet over een andere muziek-legende: Peggy Lee.
NB: Voor wie Trijntje live wil zien en horen: check de speelllijst op www.trijntje.nl. Wees er snel bij want de meeste voorstellingen zijn al uitverkocht!
Sinds het begin van de jaren negentig volg ik Trijntje Oosterhuis en haar muziek. Het was alweer in 2007 dat ik haar voor het laatst live had gezien en gehoord….. Ze verbaasde mij en de rest van Nederland met haar akoestische tournee, samen met de weergaloze gitarist Leonardo Amuedo. Twee bijzondere CD’s volgden met het repertoire van de wereldberoemde Burt Bacharach. Nu zou je van dat project kunnen zeggen dat je daarmee altijd kans van slagen hebt omdat de liedjes van Bacharach voor velen een soort “Trip Down Memory Lane” zijn en er dus in gaan als “zoete koek”. Maar, zo eenvoudig is het (gelukkig!) niet. Tijdens de tournee met Bacharach-liedjes bracht Trijntje ook voor het eerst het lied “Ken Je Mij”. Eén van de prachtige teksten, van de hand van Trijntjes vader, Huub. Het zijn Bacharach en “Ken Je Mij” die Trijntje naar mij gevoel op een ander spoor hebben gezet, die haar nog beter hebben gemaakt, die iets hebben toegevoegd aan een artiest die al geweldig was. Althans, dat is wat heb ik ervaren tijdens het concert op 29 oktober in het Stadstheater in Zoetermeer.
Ik ga tegen acht uur pas van huis, stap op de fiets en wandel rond 10 over acht het Stadstheater binnen. In de foyer zie ik, verrassend genoeg, wat ouder publiek. De zaal is al open dus ik loop meteen door naar binnen. Kennelijk, heb ik weer eens geluk gehad bij het reserveren van mijn abonnement want ik heb een super-plaats op rij 5, precies in het midden. Niet te dichtbij het podium, niet te ver weg, zicht over het geheel en ook het voor het geluid is rij 5, de ideale plek. Naast mij zitten twee mensen; ik schat ze zeker 75 jaar. Ik heb tijd om hen even te groeten maar kort daarna gaat het licht al uit en begint het concert…… Mijn andere buren waren, grofweg geschat zo’n 50 jaar jonger….
Daar waar andere artiesten aftrappen met een muzikaal intro van minstens 5 a 10 minuten door de band, komt Trijntje al snel op. Haar eerste twee nummers brengen mij meteen in soort van “gospel-sfeer”. Met “People Get Ready” en “I Say A Little Prayer for You” maar ook een bijzondere uitvoering van “Close To You” ben ik meteen overtuigd dat ik vanavond iets extra’s ga krijgen. Uiteraard, is dat puur gebaseerd op mijn eigen gevoel maar, door haar manier van vertellen over Burt Bacharach en haar ervaringen met deze man merk je dat Trijntje ten diepste iets extra’s heeft gekregen. Ze straalt het ook uit; ik zie iets anders aan haar. Ik voel een extra “Vibe” bij alles wat er al was. Want, vergis je niet: Trijntje was met nummers als “Love me in Slow-Motion”,& Somebody Else’s Lover and “Once in My Life” al een performer van zeer hoog niveau! Maar goed, terug naar de “extra vibe”. Ik geniet van Trijntje zoals ik nog niet eerder heb gedaan, ook al voel ik dat een deel van het publiek in het bomvolle stadstheater, enigszins passief en afstandelijk is. Of dat aan de hoge gemiddelde leeftijd lag, weet ik niet…… In elk geval, moet ik tijdens een opnieuw prachtige uitvoering van “Ken je Mij” me inhouden als er zowel links als rechts achter mij door de muziek wordt heen gesproken. Ik sluit me er van af en luister naar dit prachtige lied. Op dat moment weet ik het zeker: Deze tournee is Trijntje’s eigen “Gospel”. Ze geeft haar publiek een kijkje in haar ziel, diepste gedachten en verlangens.
In haar volgende inleiding verteld Trijntje dat ze ooit, in 1996 in een geweldige rode jurk, mee mocht doen met het spektakelstuk geheten, “De opening van de Amsterdam Arena”. Ze zong toen het lied: “De Zee”. Wat een schitterend lied was dat toch…. Gisteravond bracht ze het opnieuw en hoe…… tijdens het lied schoot ik vol en moest wat tranen wegpinken. Kennelijk, kon ik na al het moois wat er al was geweest mijn emoties niet meer bedwingen.
Eerlijk gezegd, kreeg ik om 21:30 pas in de gaten dat de show in één keer door zou gaan zonder pauze. Inmiddels hadden we al zeker vier of vijf nummer gestaan; de oude mensen naast mij waren daar na twee nummers al mee gestopt…..
Trijntje was bezig aan een bijna 50 minuten durende “toegift”. Althans, zo voelde ik het, na al het moois wat er al was geweest. Alsof het allemaal nog niet genoeg was gunde Trijntje ons tussendoor ook nog een (muzikaal) kijkje in haar beweegredenen voor de speciale CD over Michael Jackson
Het ultieme einde van de show was voor mij de akoestische uitvoering van “That’s What Friends Are For” waarbij Trijntje en haar gitarist op de rand van het podium gingen zitten en daarmee een intieme sfeer creëerden die nog uren had mogen duren, wat mij betreft.
Even na tien uur kwam er met “Once in my Life” een einde aan een prachtige show. Het mooie en prettige aan het Stadstheater in Zoetermeer is dat alles daar goed is opgezet qua ruimte zodat de zaal snel leeg stroomt en je snel weer buiten staat. Om 22:10 Twitter ik: “Goed..beter..best! Fantastische show, Trijntje! “ en stap op de fiets naar huis.
Wat een avond! Op 2 april 2011 zal ik Trijntje opnieuw zien in alweer zo’n mooi theater: de Stadsgehoorzaal in Leiden. Ik kan eigenlijk niet wachten maar t moet…… In de tussentijd ga ik volgende week al naar een “pupil” van Trijntje: Kim Hoorweg. De 17-jarige jazz-zangeres die een tribute-show doet over een andere muziek-legende: Peggy Lee.
NB: Voor wie Trijntje live wil zien en horen: check de speelllijst op www.trijntje.nl. Wees er snel bij want de meeste voorstellingen zijn al uitverkocht!
zondag 10 oktober 2010
Carrie Rodriguez terug in Nederland!
In de herfst van 2007 maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van zangeres Carrie Rodriguez. Zij trad op als “sidekick” van Singer/Songwriter Chip Taylor (bekend van oa het nummer ‘Wild Thing”). Ik was toen al onder de indruk van haar muzikale kwaliteiten. Haar eerste solo-CD “Seven Angels on A Bicycle” viel direct bij mij in de smaak. Haar muziek is een mix van Country & Folk. Naast zangeres is zij een zogenaamde Fiddle-player. De Fiddle is in feite een viool maar wordt vooral gebruikt bij folk-muziek.
Gisteravond trad Carrie op in de kleine zaal van de Stadsgehoorzaal in Leiden (niet te verwarren met de Leidse Schouwburg…). Sinds 2007 is ze bijna constant op tournee geweest, heeft meerdere CD’s gemaakt, een aantal bescheiden hits gehad in Amerika en momenteel doet zij een tournee door Europa. Opvallend vond ik vooral haar samenwerking met de band “Romantica”. De lead-zanger van deze band, Ben Kyle is een Amerikaanse zanger van Ierse afkomst.
Even voor de duidelijkheid: een avondje Carrie is geen flitsende show met special effects, bombastische geluidseffecten, en een spetterend decor. Op het podium zien we, naast de artiesten, een aantal gitaren, een contrabas en een Fiddle. En eigenlijk is dat het dan….. het is muziek in zijn meest eenvoudige vorm; intieme country/folk, gebracht door echte muzikanten, die je raken door hun eenvoud en emotie. Geen geforceerd gedoe; gewoon muziek maken…!
Ben Kyle opende de show met een aantal solo-nummers en verraste mij met z’n aparte stemgeluid zoals in “Buffalo Bill”. In de tweede set speelde Carrie een aantal nummers waaronder “She Aint Me”, “I Don’t Want To Play House Anymore”, “50’s French Movie” & “Seven Angels on A Bicycle”. In het laatste deel zongen Ben en Carrie een aantal duetten van de CD “We still love our country”. Hun stemmen passen erg goed bij elkaar.
Alles bij elkaar was het een zeer geslaagde avond met mooie muziek. Na afloop van het concert nog even met Carrie & Ben gebabbeld. Ze genieten van de tournee door Nederland en hopen snel weer terug te komen! Ik hoop er dan natuurlijk ook weer bij te zijn.
Carrie Rodriguez:
http://www.facebook.com/?ref=logo#!/carrierodriguez
http://www.myspace.com/carrieLrodriguez
Ben Kyle/Romantica:
http://www.romanticamusic.com/
vrijdag 20 augustus 2010
Terug in de tijd......
De afgelopen week stond vanaf het begin in het teken van het verleden….. Allereerst was ik in Zeeland, de “grond” van mijn voorouders maar voornamelijk belangrijk voor mij: mijn oma. Afgelopen dinsdag was het tien jaar geleden dat mijn oma, die mij zo dierbaar was, overleed.
In eerste instantie “doorleef” ik opnieuw de laatste dagen voor haar overlijden. De dagen die soms wel jaren leken. Het leven tussen hoop en vrees; het langzaam knagende besef dat zij misschien toch niet meer beter zou worden. De zenuwslopende uren van haar stervensproces. Natuurlijk, is het eenvoudig om het in een paar zinnen op papier te zetten maar het is nog geen fractie van de echte gebeurtenissen…… Zoiezo gaat ook hier het gezegde op “dat je het meegemaakt moet hebben om te weten wat het is”. Voor mij was dat net zo: voordat ik mijn oma verloor kende ik de inhoud en de diepte van verliezen niet.
Vandaag bedacht ik mij het volgende: men heeft het vaak over gebroken harten nadat je verlaten bent door een geliefde. Iemand verliezen aan de dood bezorgd je ook een gebroken hart. Maar, er is wel een verschil: geliefden die elkaars hart breken hebben ervoor gekozen om niet meer van elkaar te houden en elkaar los te laten. Wanneer je een geliefde aan de dood verliest, is dat geen keuze (van de achterblijvers) maar iets wat je overkomt en bovendien is het definitief en onomkeerbaar.
In de bijbel staat, en de gelovigen onder ons zullen weten wat ik bedoel, Al ga ik door een dal van diepe duisternis. Vaak wordt deze tekst gebruikt om aan te geven dat iemand op het randje van de dood is geweest. Echter, ik zie deze tekst toch in een iets bredere zin: ook wanneer je een dierbare verliest aan de dood, ga je door een dal van diepe duisternis…..
Mensen bedoelen het altijd goed als ze zeggen: “gelukkig heb je mooie herinneringen aan je oma”. Maar, je hebt er niets aan….. natuurlijk heb je die, dat hoeft niemand je te vertellen want het zijn jouw herinneringen; je meest intieme momenten met de persoon die je zo liefhad. Er is maar één probleem: die persoon waarmee je ze graag nog eens mee zou willen delen, is er niet meer en dat doet pijn……
Deze week heb ik veel nagedacht over mijn eigen verwerkingsproces. Als ik aan mijn oma denk dan zou ik heel nederig moeten worden. Als ik denk aan de verdrietige momenten in haar leven en de manier waarop ze ermee omging dan moet ik mij schamen dat ik soms in de put zit om een kleinigheid. Ik besefte dat een verwerkingsproces geen kwestie is van “tijd die de wonden kan helen” of “de dingen een plaats geven”. Alles draait in mijn geval om de liefde die mijn oma voor mij had en andersom. Die liefde is even pijnlijk als blijvend waardevol!
Heaven Holds The Ones I Love
In eerste instantie “doorleef” ik opnieuw de laatste dagen voor haar overlijden. De dagen die soms wel jaren leken. Het leven tussen hoop en vrees; het langzaam knagende besef dat zij misschien toch niet meer beter zou worden. De zenuwslopende uren van haar stervensproces. Natuurlijk, is het eenvoudig om het in een paar zinnen op papier te zetten maar het is nog geen fractie van de echte gebeurtenissen…… Zoiezo gaat ook hier het gezegde op “dat je het meegemaakt moet hebben om te weten wat het is”. Voor mij was dat net zo: voordat ik mijn oma verloor kende ik de inhoud en de diepte van verliezen niet.
Vandaag bedacht ik mij het volgende: men heeft het vaak over gebroken harten nadat je verlaten bent door een geliefde. Iemand verliezen aan de dood bezorgd je ook een gebroken hart. Maar, er is wel een verschil: geliefden die elkaars hart breken hebben ervoor gekozen om niet meer van elkaar te houden en elkaar los te laten. Wanneer je een geliefde aan de dood verliest, is dat geen keuze (van de achterblijvers) maar iets wat je overkomt en bovendien is het definitief en onomkeerbaar.
In de bijbel staat, en de gelovigen onder ons zullen weten wat ik bedoel, Al ga ik door een dal van diepe duisternis. Vaak wordt deze tekst gebruikt om aan te geven dat iemand op het randje van de dood is geweest. Echter, ik zie deze tekst toch in een iets bredere zin: ook wanneer je een dierbare verliest aan de dood, ga je door een dal van diepe duisternis…..
Mensen bedoelen het altijd goed als ze zeggen: “gelukkig heb je mooie herinneringen aan je oma”. Maar, je hebt er niets aan….. natuurlijk heb je die, dat hoeft niemand je te vertellen want het zijn jouw herinneringen; je meest intieme momenten met de persoon die je zo liefhad. Er is maar één probleem: die persoon waarmee je ze graag nog eens mee zou willen delen, is er niet meer en dat doet pijn……
Deze week heb ik veel nagedacht over mijn eigen verwerkingsproces. Als ik aan mijn oma denk dan zou ik heel nederig moeten worden. Als ik denk aan de verdrietige momenten in haar leven en de manier waarop ze ermee omging dan moet ik mij schamen dat ik soms in de put zit om een kleinigheid. Ik besefte dat een verwerkingsproces geen kwestie is van “tijd die de wonden kan helen” of “de dingen een plaats geven”. Alles draait in mijn geval om de liefde die mijn oma voor mij had en andersom. Die liefde is even pijnlijk als blijvend waardevol!
Heaven Holds The Ones I Love
donderdag 10 juni 2010
Echte Vrienden
Echte Vrienden
Er zijn mensen in deze wereld die denken dat ze alles kunnen zeggen wat er in ze opkomt. Zo zijn er ook mensen die denken dat je vooral zo weinig mogelijk moet zeggen maar het wel mag denken….. “Wat niet weet, wat niet deert”, zegt men dan weleens…..
Eerlijk gezegd heb ik erg veel moeite met die tweede categorie. Sterker nog, ik vind het maar schijnheilig….. Het is het soort mensen die de indruk wekken dat ze het altijd met je eens zijn. Ze zullen je nooit tegenspreken en welke kant je ook uit gaat; ze gaan altijd achter je aan…. Ze lachen in je gezicht maar als je je omdraait krijg je een mes in je rug. Ze zullen je 100 keer bedanken voor dezelfde dienst die je ze hebt bewezen.
Dit bescheiden stukje tekst geldt slechts als waarschuwing: zoek je “vrienden” zorgvuldig uit…. Laat je niet misleiden door zogenaamde volgzaamheid of 100% instemming met jouw ideeën. Want, er komt een moment, wanneer jij het niet verwacht, dat een dergelijke vriend op niet mis te verstane wijze aan je duidelijk zal maken dat hij het toch niet zo met je eens was…. Dat hij je eigenlijk nooit heeft vertrouwd...dat die diensten van jou eigenlijk waardeloos waren en vooral: dat jij degene bent die hem verraden heeft! Wees voorbereid op een stroom aan verwijten. Ach ja, ook hij moet natuurlijk een keer zijn echte verhaal kwijt…. Hij heeft het tenslotte lang genoeg opgekropt…..
Een gewaarschuwd mens telt voor twee of zoals één van de quotes op mijn profiel zegt: Een ware vriend zal je nooit in de weg lopen...behalve als je de verkeerde kant uit loopt.
Als laatste, ter geruststelling: het gaat prima met mij; stichting korrelatie hoeft niet te worden gebeld. Ik heb slechts een oude gewoonte weer eens “uit de kast” gehaald: opkomen voor iemand die dacht een vriend te hebben……
Herman Finkers - Een Vriend
Er zijn mensen in deze wereld die denken dat ze alles kunnen zeggen wat er in ze opkomt. Zo zijn er ook mensen die denken dat je vooral zo weinig mogelijk moet zeggen maar het wel mag denken….. “Wat niet weet, wat niet deert”, zegt men dan weleens…..
Eerlijk gezegd heb ik erg veel moeite met die tweede categorie. Sterker nog, ik vind het maar schijnheilig….. Het is het soort mensen die de indruk wekken dat ze het altijd met je eens zijn. Ze zullen je nooit tegenspreken en welke kant je ook uit gaat; ze gaan altijd achter je aan…. Ze lachen in je gezicht maar als je je omdraait krijg je een mes in je rug. Ze zullen je 100 keer bedanken voor dezelfde dienst die je ze hebt bewezen.
Dit bescheiden stukje tekst geldt slechts als waarschuwing: zoek je “vrienden” zorgvuldig uit…. Laat je niet misleiden door zogenaamde volgzaamheid of 100% instemming met jouw ideeën. Want, er komt een moment, wanneer jij het niet verwacht, dat een dergelijke vriend op niet mis te verstane wijze aan je duidelijk zal maken dat hij het toch niet zo met je eens was…. Dat hij je eigenlijk nooit heeft vertrouwd...dat die diensten van jou eigenlijk waardeloos waren en vooral: dat jij degene bent die hem verraden heeft! Wees voorbereid op een stroom aan verwijten. Ach ja, ook hij moet natuurlijk een keer zijn echte verhaal kwijt…. Hij heeft het tenslotte lang genoeg opgekropt…..
Een gewaarschuwd mens telt voor twee of zoals één van de quotes op mijn profiel zegt: Een ware vriend zal je nooit in de weg lopen...behalve als je de verkeerde kant uit loopt.
Als laatste, ter geruststelling: het gaat prima met mij; stichting korrelatie hoeft niet te worden gebeld. Ik heb slechts een oude gewoonte weer eens “uit de kast” gehaald: opkomen voor iemand die dacht een vriend te hebben……
Herman Finkers - Een Vriend
maandag 24 mei 2010
Op zoek naar Bevestiging......
Beste mensen,
Het is (te?) lang geleden dat jullie via deze weg iets van mij hebben gehoord. Met een klein beetje rekenwerk realiseer ik mij dat ik ongeveer 6 maanden een “sabbatical” heb genomen van de intensieve internet-contacten en netwerken zoals Hyves en Facebook. Eea was een bewuste keuze: ten eerste was het goed voor mijzelf om even afstand te nemen. Ten tweede had ik erg veel tijd nodig voor de plannen en ideeën voor het jongerenwerk en de vormgeving daarvan.
Laat ik als eerste van deze gelegenheid gebruik maken om jullie het eea te vertellen over het jongerenwerk in onze kerk. Mijn eerste seizoen als Diaken zit er al bijna op. Nog een paar formele vergaderingen en dan begint de zomer (overigens wil dat niet zeggen dat we het hiermee “gehad hebben” voor dit jaar….. wie wat er nog komt….??) In dit eerste seizoen ben ik vooral veel bezig geweest met inventariseren, klankborden en formeren en niet onbelangrijk: ingewerkt worden als Diaken van dienst op de zondagochtend.
In gesprekken met veel mensen van verschillende achtergronden en disciplines binnen onze Gemeente heb ik ontdekt dat er duidelijk behoefte is aan vernieuwing en verandering. Stil blijven staan in onze ontwikkeling of gaan we vooruit is een veel gehoorde uiting van bezorgdheid van overigens zeer betrokken leden van de Kerk. Naar mijn mening kunnen we hier iets mee doen: nl zelf het heft in handen nemen en het verschil proberen maken. Hiervoor moeten meerdere doelen worden gesteld en eenvoudig blijkt dat allemaal niet. Geduld hebben is hier één van de sleutelwoorden.
Gelukkig worden we hierbij oa geholpen door een geweldige ontwikkeling binnen onze Gemeente. Afgelopen maanden is een denktank van jonge mensen bezig geweest om zich een beeld te vormen van “de toekomst van de Kerk”. De uitkomst is wat mij betreft reden om nog meer vertrouwen te hebben in de toekomst. Deze groep mensen bewijst hiermee te geloven in idealen, verandering en vooral ontwikkeling, van zowel zichzelf maar ook van de kerk. Persoonlijk hoop ik dat onze Kerkenraad zich realiseert hoe belangrijk dit is. Ik vertrouw erop dat, dit het geval zal zijn! Het zou betekenen dat wij aan de vooravond staan van positieve ontwikkelingen die ons ver kunnen brengen…… waarheen? God Only Knows! The Sky is the Limit.
Echter, mijn persoonlijke hoogtepunt van dit seizoen beleefde ik gisteren tijdens de Pinksterdienst in onze kerk. Door mijn taak ben ik eerder dit jaar betrokken geraakt bij de mensen die de intentie hadden om belijdenis te doen met Pinksteren. Ik vond deze voorbereiding mooi en inspirerend. Uiteindelijk bracht mij dit op het idee om zelf ook nog een keer “mijn belijdenis te bevestigen”. (voor de duidelijkheid: belijdenis bevestigen is iets anders dan belijdenis doen. Feitelijk ging ik gewoon “in de herhaling” maar dan net iets anders…..)
Ik mocht dat gisteren doen en het voelde als een voorrecht om, juist als ambtsdrager, mijn belijdenis te mogen bevestigen. Samen met twee Mariëlle en Esther die beiden belijdenis deden en onze predikant hebben we de dienst volledig voorbereid en ingevuld. Onderstaand vinden jullie de woorden van mijn belijdenisbevestiging. Als “bonus” ook nog maar even dat deel van de muziek die ik had uitgekozen voor de dienst.
Als laatste zou ik willen zeggen (ik moet wel weer gaan stoppen want soms zijn mijn verhalen te lang, heb ik dit jaar geleerd…..) dat ik geraakt ben door de vele felicitaties en positieve reacties van mensen op mijn bevestiging. Het maakt je blij en nederig als mensen tegen je zeggen: “bedankt voor je ontroerende woorden” of “succes met je werk” en “wij geloven er ook in”.
Vol moed en vertrouwen gaat het werk voort en krijgen de dromen en idealen die ik een jaar geleden voor ogen had, stukje bij beetje, meer vorm. Veel dank aan allen die hier, op verschillende manieren, aan hebben bijgedragen!
Toen ik in september 2009 werd bevestigd als Diaken had ik nog geen idee dat ik vandaag zelf zou gaan “bevestigen”. Ik ben vooral dankbaar dat het geloof in God van huis uit heb mee kregen. Die sterke basis heb ik te danken aan mijn moeder en mijn oma. Zonder hen had ik hier vandaag niet gestaan.
Als ik denk aan de talloze malen dat God mij droeg, mijn leven redde zonder dat ik het zelf in de gaten had, dan maakt mij dat ongelooflijk dankbaar en blij. Meer en meer ben ik door de jaren heen gaan beseffen hoe belangrijk Hij in mijn leven is en, nog veel belangrijker, dat we Zijn liefde en trouw moeten uitdragen naar en delen met anderen.
Dat willen en kunnen delen van geloof is de fgelopen jaren onderdeel geworden van mijn leven. Ik besef dat wij als kerk, als gemeente, een ontzettend belangrijke taak hebben in deze wereld. Onze Gemeente zou een platform kunnen en mogen zijn voor iedereen: gelovig of juist “andersdenkend”.
Ongeveer een jaar geleden besloot ik Diaken te worden voor het jongvolwassenenwerk. Een taak die ik van harte heb aangenomen, die mij voortdrijft, die mij een passie geeft om datgene te doen wat
van ons, als Christenen, verlangd wordt.
Het is een Zegen om te mogen ervaren dat er binnen onze Gemeente jongvolwassenen zijn, die mijn visie delen, die bereid zijn mee te denken
en mee te helpen om God’s gemeente ook in de toekomst te laten blijven groeien en bloeien. God’s Gemeente heeft een enorme potentie als het gaat
om geestelijke groei en hechte gemeenschapsvorming. Ik bid en ik geloof dat
het KAN!
Daarom bevestig ik vandaag mijn belijdenis, met dit getuigenis van mijn Geloof in God.
Dank u wel!
You Raise Me Up - Daniel Rodriguez
Come Thou Fount of Every Blessing - Crystal Cathedral Choir
Het is (te?) lang geleden dat jullie via deze weg iets van mij hebben gehoord. Met een klein beetje rekenwerk realiseer ik mij dat ik ongeveer 6 maanden een “sabbatical” heb genomen van de intensieve internet-contacten en netwerken zoals Hyves en Facebook. Eea was een bewuste keuze: ten eerste was het goed voor mijzelf om even afstand te nemen. Ten tweede had ik erg veel tijd nodig voor de plannen en ideeën voor het jongerenwerk en de vormgeving daarvan.
Laat ik als eerste van deze gelegenheid gebruik maken om jullie het eea te vertellen over het jongerenwerk in onze kerk. Mijn eerste seizoen als Diaken zit er al bijna op. Nog een paar formele vergaderingen en dan begint de zomer (overigens wil dat niet zeggen dat we het hiermee “gehad hebben” voor dit jaar….. wie wat er nog komt….??) In dit eerste seizoen ben ik vooral veel bezig geweest met inventariseren, klankborden en formeren en niet onbelangrijk: ingewerkt worden als Diaken van dienst op de zondagochtend.
In gesprekken met veel mensen van verschillende achtergronden en disciplines binnen onze Gemeente heb ik ontdekt dat er duidelijk behoefte is aan vernieuwing en verandering. Stil blijven staan in onze ontwikkeling of gaan we vooruit is een veel gehoorde uiting van bezorgdheid van overigens zeer betrokken leden van de Kerk. Naar mijn mening kunnen we hier iets mee doen: nl zelf het heft in handen nemen en het verschil proberen maken. Hiervoor moeten meerdere doelen worden gesteld en eenvoudig blijkt dat allemaal niet. Geduld hebben is hier één van de sleutelwoorden.
Gelukkig worden we hierbij oa geholpen door een geweldige ontwikkeling binnen onze Gemeente. Afgelopen maanden is een denktank van jonge mensen bezig geweest om zich een beeld te vormen van “de toekomst van de Kerk”. De uitkomst is wat mij betreft reden om nog meer vertrouwen te hebben in de toekomst. Deze groep mensen bewijst hiermee te geloven in idealen, verandering en vooral ontwikkeling, van zowel zichzelf maar ook van de kerk. Persoonlijk hoop ik dat onze Kerkenraad zich realiseert hoe belangrijk dit is. Ik vertrouw erop dat, dit het geval zal zijn! Het zou betekenen dat wij aan de vooravond staan van positieve ontwikkelingen die ons ver kunnen brengen…… waarheen? God Only Knows! The Sky is the Limit.
Echter, mijn persoonlijke hoogtepunt van dit seizoen beleefde ik gisteren tijdens de Pinksterdienst in onze kerk. Door mijn taak ben ik eerder dit jaar betrokken geraakt bij de mensen die de intentie hadden om belijdenis te doen met Pinksteren. Ik vond deze voorbereiding mooi en inspirerend. Uiteindelijk bracht mij dit op het idee om zelf ook nog een keer “mijn belijdenis te bevestigen”. (voor de duidelijkheid: belijdenis bevestigen is iets anders dan belijdenis doen. Feitelijk ging ik gewoon “in de herhaling” maar dan net iets anders…..)
Ik mocht dat gisteren doen en het voelde als een voorrecht om, juist als ambtsdrager, mijn belijdenis te mogen bevestigen. Samen met twee Mariëlle en Esther die beiden belijdenis deden en onze predikant hebben we de dienst volledig voorbereid en ingevuld. Onderstaand vinden jullie de woorden van mijn belijdenisbevestiging. Als “bonus” ook nog maar even dat deel van de muziek die ik had uitgekozen voor de dienst.
Als laatste zou ik willen zeggen (ik moet wel weer gaan stoppen want soms zijn mijn verhalen te lang, heb ik dit jaar geleerd…..) dat ik geraakt ben door de vele felicitaties en positieve reacties van mensen op mijn bevestiging. Het maakt je blij en nederig als mensen tegen je zeggen: “bedankt voor je ontroerende woorden” of “succes met je werk” en “wij geloven er ook in”.
Vol moed en vertrouwen gaat het werk voort en krijgen de dromen en idealen die ik een jaar geleden voor ogen had, stukje bij beetje, meer vorm. Veel dank aan allen die hier, op verschillende manieren, aan hebben bijgedragen!
Toen ik in september 2009 werd bevestigd als Diaken had ik nog geen idee dat ik vandaag zelf zou gaan “bevestigen”. Ik ben vooral dankbaar dat het geloof in God van huis uit heb mee kregen. Die sterke basis heb ik te danken aan mijn moeder en mijn oma. Zonder hen had ik hier vandaag niet gestaan.
Als ik denk aan de talloze malen dat God mij droeg, mijn leven redde zonder dat ik het zelf in de gaten had, dan maakt mij dat ongelooflijk dankbaar en blij. Meer en meer ben ik door de jaren heen gaan beseffen hoe belangrijk Hij in mijn leven is en, nog veel belangrijker, dat we Zijn liefde en trouw moeten uitdragen naar en delen met anderen.
Dat willen en kunnen delen van geloof is de fgelopen jaren onderdeel geworden van mijn leven. Ik besef dat wij als kerk, als gemeente, een ontzettend belangrijke taak hebben in deze wereld. Onze Gemeente zou een platform kunnen en mogen zijn voor iedereen: gelovig of juist “andersdenkend”.
Ongeveer een jaar geleden besloot ik Diaken te worden voor het jongvolwassenenwerk. Een taak die ik van harte heb aangenomen, die mij voortdrijft, die mij een passie geeft om datgene te doen wat
van ons, als Christenen, verlangd wordt.
Het is een Zegen om te mogen ervaren dat er binnen onze Gemeente jongvolwassenen zijn, die mijn visie delen, die bereid zijn mee te denken
en mee te helpen om God’s gemeente ook in de toekomst te laten blijven groeien en bloeien. God’s Gemeente heeft een enorme potentie als het gaat
om geestelijke groei en hechte gemeenschapsvorming. Ik bid en ik geloof dat
het KAN!
Daarom bevestig ik vandaag mijn belijdenis, met dit getuigenis van mijn Geloof in God.
Dank u wel!
You Raise Me Up - Daniel Rodriguez
Come Thou Fount of Every Blessing - Crystal Cathedral Choir
Abonneren op:
Posts (Atom)