The “Gospel” according to Trijntje….....
Sinds het begin van de jaren negentig volg ik Trijntje Oosterhuis en haar muziek. Het was alweer in 2007 dat ik haar voor het laatst live had gezien en gehoord….. Ze verbaasde mij en de rest van Nederland met haar akoestische tournee, samen met de weergaloze gitarist Leonardo Amuedo. Twee bijzondere CD’s volgden met het repertoire van de wereldberoemde Burt Bacharach. Nu zou je van dat project kunnen zeggen dat je daarmee altijd kans van slagen hebt omdat de liedjes van Bacharach voor velen een soort “Trip Down Memory Lane” zijn en er dus in gaan als “zoete koek”. Maar, zo eenvoudig is het (gelukkig!) niet. Tijdens de tournee met Bacharach-liedjes bracht Trijntje ook voor het eerst het lied “Ken Je Mij”. Eén van de prachtige teksten, van de hand van Trijntjes vader, Huub. Het zijn Bacharach en “Ken Je Mij” die Trijntje naar mij gevoel op een ander spoor hebben gezet, die haar nog beter hebben gemaakt, die iets hebben toegevoegd aan een artiest die al geweldig was. Althans, dat is wat heb ik ervaren tijdens het concert op 29 oktober in het Stadstheater in Zoetermeer.
Ik ga tegen acht uur pas van huis, stap op de fiets en wandel rond 10 over acht het Stadstheater binnen. In de foyer zie ik, verrassend genoeg, wat ouder publiek. De zaal is al open dus ik loop meteen door naar binnen. Kennelijk, heb ik weer eens geluk gehad bij het reserveren van mijn abonnement want ik heb een super-plaats op rij 5, precies in het midden. Niet te dichtbij het podium, niet te ver weg, zicht over het geheel en ook het voor het geluid is rij 5, de ideale plek. Naast mij zitten twee mensen; ik schat ze zeker 75 jaar. Ik heb tijd om hen even te groeten maar kort daarna gaat het licht al uit en begint het concert…… Mijn andere buren waren, grofweg geschat zo’n 50 jaar jonger….
Daar waar andere artiesten aftrappen met een muzikaal intro van minstens 5 a 10 minuten door de band, komt Trijntje al snel op. Haar eerste twee nummers brengen mij meteen in soort van “gospel-sfeer”. Met “People Get Ready” en “I Say A Little Prayer for You” maar ook een bijzondere uitvoering van “Close To You” ben ik meteen overtuigd dat ik vanavond iets extra’s ga krijgen. Uiteraard, is dat puur gebaseerd op mijn eigen gevoel maar, door haar manier van vertellen over Burt Bacharach en haar ervaringen met deze man merk je dat Trijntje ten diepste iets extra’s heeft gekregen. Ze straalt het ook uit; ik zie iets anders aan haar. Ik voel een extra “Vibe” bij alles wat er al was. Want, vergis je niet: Trijntje was met nummers als “Love me in Slow-Motion”,& Somebody Else’s Lover and “Once in My Life” al een performer van zeer hoog niveau! Maar goed, terug naar de “extra vibe”. Ik geniet van Trijntje zoals ik nog niet eerder heb gedaan, ook al voel ik dat een deel van het publiek in het bomvolle stadstheater, enigszins passief en afstandelijk is. Of dat aan de hoge gemiddelde leeftijd lag, weet ik niet…… In elk geval, moet ik tijdens een opnieuw prachtige uitvoering van “Ken je Mij” me inhouden als er zowel links als rechts achter mij door de muziek wordt heen gesproken. Ik sluit me er van af en luister naar dit prachtige lied. Op dat moment weet ik het zeker: Deze tournee is Trijntje’s eigen “Gospel”. Ze geeft haar publiek een kijkje in haar ziel, diepste gedachten en verlangens.
In haar volgende inleiding verteld Trijntje dat ze ooit, in 1996 in een geweldige rode jurk, mee mocht doen met het spektakelstuk geheten, “De opening van de Amsterdam Arena”. Ze zong toen het lied: “De Zee”. Wat een schitterend lied was dat toch…. Gisteravond bracht ze het opnieuw en hoe…… tijdens het lied schoot ik vol en moest wat tranen wegpinken. Kennelijk, kon ik na al het moois wat er al was geweest mijn emoties niet meer bedwingen.
Eerlijk gezegd, kreeg ik om 21:30 pas in de gaten dat de show in één keer door zou gaan zonder pauze. Inmiddels hadden we al zeker vier of vijf nummer gestaan; de oude mensen naast mij waren daar na twee nummers al mee gestopt…..
Trijntje was bezig aan een bijna 50 minuten durende “toegift”. Althans, zo voelde ik het, na al het moois wat er al was geweest. Alsof het allemaal nog niet genoeg was gunde Trijntje ons tussendoor ook nog een (muzikaal) kijkje in haar beweegredenen voor de speciale CD over Michael Jackson
Het ultieme einde van de show was voor mij de akoestische uitvoering van “That’s What Friends Are For” waarbij Trijntje en haar gitarist op de rand van het podium gingen zitten en daarmee een intieme sfeer creëerden die nog uren had mogen duren, wat mij betreft.
Even na tien uur kwam er met “Once in my Life” een einde aan een prachtige show. Het mooie en prettige aan het Stadstheater in Zoetermeer is dat alles daar goed is opgezet qua ruimte zodat de zaal snel leeg stroomt en je snel weer buiten staat. Om 22:10 Twitter ik: “Goed..beter..best! Fantastische show, Trijntje! “ en stap op de fiets naar huis.
Wat een avond! Op 2 april 2011 zal ik Trijntje opnieuw zien in alweer zo’n mooi theater: de Stadsgehoorzaal in Leiden. Ik kan eigenlijk niet wachten maar t moet…… In de tussentijd ga ik volgende week al naar een “pupil” van Trijntje: Kim Hoorweg. De 17-jarige jazz-zangeres die een tribute-show doet over een andere muziek-legende: Peggy Lee.
NB: Voor wie Trijntje live wil zien en horen: check de speelllijst op www.trijntje.nl. Wees er snel bij want de meeste voorstellingen zijn al uitverkocht!
zaterdag 30 oktober 2010
zondag 10 oktober 2010
Carrie Rodriguez terug in Nederland!
In de herfst van 2007 maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van zangeres Carrie Rodriguez. Zij trad op als “sidekick” van Singer/Songwriter Chip Taylor (bekend van oa het nummer ‘Wild Thing”). Ik was toen al onder de indruk van haar muzikale kwaliteiten. Haar eerste solo-CD “Seven Angels on A Bicycle” viel direct bij mij in de smaak. Haar muziek is een mix van Country & Folk. Naast zangeres is zij een zogenaamde Fiddle-player. De Fiddle is in feite een viool maar wordt vooral gebruikt bij folk-muziek.
Gisteravond trad Carrie op in de kleine zaal van de Stadsgehoorzaal in Leiden (niet te verwarren met de Leidse Schouwburg…). Sinds 2007 is ze bijna constant op tournee geweest, heeft meerdere CD’s gemaakt, een aantal bescheiden hits gehad in Amerika en momenteel doet zij een tournee door Europa. Opvallend vond ik vooral haar samenwerking met de band “Romantica”. De lead-zanger van deze band, Ben Kyle is een Amerikaanse zanger van Ierse afkomst.
Even voor de duidelijkheid: een avondje Carrie is geen flitsende show met special effects, bombastische geluidseffecten, en een spetterend decor. Op het podium zien we, naast de artiesten, een aantal gitaren, een contrabas en een Fiddle. En eigenlijk is dat het dan….. het is muziek in zijn meest eenvoudige vorm; intieme country/folk, gebracht door echte muzikanten, die je raken door hun eenvoud en emotie. Geen geforceerd gedoe; gewoon muziek maken…!
Ben Kyle opende de show met een aantal solo-nummers en verraste mij met z’n aparte stemgeluid zoals in “Buffalo Bill”. In de tweede set speelde Carrie een aantal nummers waaronder “She Aint Me”, “I Don’t Want To Play House Anymore”, “50’s French Movie” & “Seven Angels on A Bicycle”. In het laatste deel zongen Ben en Carrie een aantal duetten van de CD “We still love our country”. Hun stemmen passen erg goed bij elkaar.
Alles bij elkaar was het een zeer geslaagde avond met mooie muziek. Na afloop van het concert nog even met Carrie & Ben gebabbeld. Ze genieten van de tournee door Nederland en hopen snel weer terug te komen! Ik hoop er dan natuurlijk ook weer bij te zijn.
Carrie Rodriguez:
http://www.facebook.com/?ref=logo#!/carrierodriguez
http://www.myspace.com/carrieLrodriguez
Ben Kyle/Romantica:
http://www.romanticamusic.com/
Abonneren op:
Posts (Atom)