All The Answers......

All The Answers......

Het is moeilijk voor te stellen dat het vandaag alweer vier maanden geleden is dat ik in het ziekenhuis werd opgenomen. Een lang traject zou volgen waarin ik eerst lang heb moeten wachten en uiteindelijk geopereerd ben. Inmiddels is de operatie alweer ruim zes weken geleden. Sinds vorige week ben ik langzaam begonnen met een aantal uren werken. Ondertussen is mijn lichaam nog altijd bezig om zich te herstellen; dagelijks werk ik aan mijn conditie en voel gelukkig dat het iedere dag beter wordt. Aan de andere kant: het blijkt toch nog steeds ontzettend moeilijk om “de juiste dosering lichamelijke of geestelijke belasting” te bepalen. Ik merk dat ik sommige dingen graag weer zou willen gaan doen maar voel tegelijkertijd dat ik het nog niet aan kan. Tegen jezelf zeggen: “Ik ga het rustig aan doen” is nog altijd vele malen makkelijker dan het ook daadwerkelijk uitvoeren.

Als ik terug kijk op de afgelopen maanden vraag ik me soms af wat nu de belangrijkste les of lessen zijn die ik heb geleerd van deze periode. Ik weet en voel dat ik nooit meer “de oude” zal zijn alleen weet ik nog niet wie ik dan wel zal worden. Tijdens mijn ziekteperiode heb ik meer dan ooit geprobeerd om terug te kijken naar alles wat ik deed en ondernam in mijn leven. Sterker nog, ik kon eigenlijk niet anders. Nog altijd voel ik dat deze moeilijke periode mij “moest” overkomen. Dit proces van verandering. Een proces dat door alle facetten van mijn leven heen trekt. Als je vandaag aan mij zou vragen: “Anton, is er iets in jouw leven dat niet anders is geworden?” dan zou ik het niet weten. Natuurlijk, is niet letterlijk alles veranderd maar mijn perspectief, mijn kijk op het leven is anders. Zonder dat ik nu al precies weet wat het inhoudt…….

Wat moet ik veranderen aan mijn leven, lijkt de belangrijkste vraag. Of is het iets wat ik maar moet laten gebeuren? Als ik nadenk over deze vragen dan realiseer ik me wel iets belangrijks. Er is een bekend spreuk die zegt: “Yesterday is History, Tomorrow is a Mystery but Today is a Gift”. Prachtig, zo’n spreuk maar wie is er in staat om altijd op die manier te leven? Bovendien, wat brengt het je eigenlijk als je zo leeft? Vanochtend werd ik “getriggerd” door een uitspraak van actrice Carice van Houten. Zij heeft besloten om een z.g.n. “sabbatical” te nemen en voorlopig geen nieuwe films te maken. Ze zei in een interview (vrije interpretatie): “Liever een goede persoonlijke ontwikkeling dan een "top-career". Maw: het is uiteindelijk veel belangrijker hoe het met jou gaat dan met je carrière. Dat vind ik een bijzondere en belangrijke gedachte.

In mijn werk ben ik gewend om altijd een stap vooruit te denken; ik heb oog voor allerlei details die sommige vraagstukken soms ingewikkelder kunnen maken maar daardoor wel interessanter en meer uitdagend. Ik kan daarmee zelfs het gedachte-patroon van anderen beïnvloeden en wordt ook gewaardeerd door velen om deze eigenschap. De vraag is alleen: “is dat ook altijd wel goed voor mij?” Vergeet ik daardoor vaak niet wat goed voor mij is? Immers, ik “leun” op opgedane kennis en ervaring uit mijn verleden en ben tegelijkertijd druk bezig om de toekomst vorm te geven. Waar blijft dan het heden?

Enfin, de geïnteresseerde lezer zal begrijpen dat ik hier slechts mijn eigen gedachten deel en niet verwacht dat er pasklare antwoorden op deze vragen zijn. Simpelweg, omdat ze er ook niet zijn. Het is slechts onderdeel van een proces dat ongetwijfeld de komende tijd een vervolg zal krijgen…….

Ilse DeLange - All The Answers

Jesus in Their Eyes - Ruth Trimble

Jesus in Their Eyes - Ruth Trimble

Behind the song.....

Nothing could have prepared me for Gulu. No number of news reports or glass eyed photographs, or testimonies of those who had been before. Nor can I make others understand what I felt using words. Words can’t describe the smell, the hopelessness, the spiritual oppression, or the sickness you feel listening to the stories of the people.

Worse than that is the shame and guilt I felt from being there. Why did they get this life? Why not me? What have I done to deserve my upbringing? What do they think of me? Coming here to rub it in that I got it better, and then walking away, leaving them with a memory of a life they’ll never have. We were told to just show them love.

I didn’t like it, I felt like a con, the more I stood amongst them, the more guilty I felt. I didn’t think I could feel any worse, until I remembered something we’d been discussing as a team a couple of nights earlier. Matt. 25:40 'I tell you the truth, whatever you did for one of the least of these brothers of mine, you did for me.' Those were the words of Jesus, and there was no getting away from it - the people all around me were the ‘least of these’ that He was talking about. So now, not only did I feel helpless to do anything for them, but for Jesus - and I could see Him in their eyes.

The next day’s journey to the same camp was as low as I’ve ever felt. There was no adventure of going into the unknown, I knew exactly what I was heading for and I hated it. I wanted to help so much, but I was powerless to make any lasting difference on my own. My thoughts from the day before were on my mind again. I wanted to love Jesus, I didn’t know how to and it broke my heart. I couldn’t stop crying, and was trying to avoid the others seeing it. I pleaded with God to help me deal with my emotions…. and that’s when the words started to flow. Lyrics have never come easily to me, but I was struggling to get one line written down before the next was in my head. I was feeling better already. No less guilt, but hope that I might be able to help others see what I saw, and feel what I was feeling… enough to make them want to help. Reassured that God had a reason for leading me there.

I don’t particularly want to go back to Gulu... but I know I can’t turn my back on them. I‘ll take what they gave me, to give something back to them. I’ll use this song to try and share something of what they taught me. I want to help others see Jesus in their eyes.

Ruth Trimble