Vandaag is er een einde gekomen aan een periode van twee weken waarin ik af moest wachten totdat ik meer zou weten over de status van mijn gezondheid. Toen ik twee weken geleden thuis kwam was er ten eerste veel emotie…… Ik zag de zorgen over mij bij mijn moeder en broer en vooral mijn broer was en is nog steeds zeer geëmotioneerd over alles wat zich de afgelopen weken heeft afgespeeld. Logisch, natuurlijk. Met z’n drieën kiezen we er al jaren bewust voor om samen te blijven wonen en wanneer één van de drie er dan even niet is en zelfs in het ziekenhuis ligt dan komt dat hard aan. Vooral voor hem maar ook voor mij…. Als ik binnen kom worden de emoties ook mij teveel en huilend vallen we elkaar in de armen. Het besef dat we weer samen zijn is overweldigend. Ik realiseer me ook hoe vreemd het voor Marco moet zijn om bijvoorbeeld ’s nachts in zijn bed te liggen in de wetenschap dat de kamer naast hem leeg is (bovendien hoort hij geen gesnurk….;) ) Het is zichtbaar heel zwaar voor hem geweest. Gelukkig is er nu alleen maar blijdschap en opluchting.
Mijn herstel verloopt de afgelopen twee weken goed (geen pijn of andere klachten) maar wel wisselend. Ik ben iedere dag erg vermoeid en slaap overdag meerdere uren. Gelukkig kan ik vrij snel stoppen met het gebruik van pijnstillers. Het afmaken van de antibioticakuur vind ik geen pretje: ik ben niet zo’n pillenslikker maar moet er nu zeven per dag nemen. Ik ben dan ook blij als de kuur aan het einde van de volgende week op is. Het volgen van mijn dieet (vetvrij eten) valt me niet zwaar. Eigenlijk bevalt het me heel goed en bovendien is het bijzonder effectief. Inmiddels ben ik negen kilo afgevallen en dat is zeker niet teveel….. Een geheel nieuwe garderobe is nog niet in zicht maar heb inmiddels al geen gaatjes meer over in mijn broekriem dus dat is een kwestie van tijd…
In de loop van deze week ben ik regelmatig bezig met mijn afspraak met de chirurg. Ten eerste ben ik benieuwd naar de bloedwaarden. Hoe is het nu met de ontsteking? Wanneer zou ik geopereerd kunnen worden? De vraag of er een operatie plaats gaat vinden heb ik niet. Voor mij staat al wel vast dat dit noodzakelijk zal zijn. Eigenlijk zegt mijn gevoel: snel opereren maar tegelijkertijd zegt het verstand: mijn conditie en weerstand zijn niet best dus neem ik daar niet veel te veel risico’s mee? Gelukkig helpt mijn chirurg mij vanochtend “uit de brand”. Ik realiseer me achteraf dat ik alweer veel te snel “op haar stoel” was gaan zitten door van alles te willen invullen voordat ik haar had gesproken. Hoe staat het er nu precies voor:
De waarden van mijn bloed tonen aan dat de ontsteking onder controle is en dat de antibiotica dus zijn werk gedaan heeft. Echter, de ontsteking van de galblaas is nog niet weg. De galblaas is gezwollen en ook zeer gevoelig… het bekende gezegde: “de vinger op de zere plek leggen” kwam letterlijk tot leven toen de dokter mijn galblaas onderzocht…. Een “wake-up call” in de trant van: o ja, daar deed en doet het dus nog pijn…..
De dokter geeft aan dat er zeker zes weken moet zitten tussen de genezing van de ontsteking en een operatie. De vermoeidheid die ik nu voel is normaal en zal de komende tijd ook nog aanhouden. Ik zal ruim de tijd moeten nemen om te herstellen. Over drie weken, op 27 december heb ik een nieuwe afspraak met de chirurg om te zien hoe het dan met de ontsteking is
Een belangrijke wetenswaardigheid is overigens het volgende: op dit moment is de normale richtlijn dat altijd het advies wordt gegeven om de galblaas te verwijderen na een ontsteking. De chirurgen volgen dat protocol ook. Echter, de geleerden zijn het hier niet geheel over eens en het is niet uitgesloten dat in de toekomst wordt besloten om niet meer in alle gevallen het advies te geven om de galblaas zomaar te verwijderen na een ontsteking maar dit misschien wel per geval te beoordelen. Het geeft mij een ieder geval de indruk dat men binnen de geneeskunde steeds meer tot de ontdekking komt dat ieder mens uniek is en dus ook verschillend reageert waardoor er meer keuzevrijheid ontstaat. Ik vind het geruststellend te weten dat men niet meer als een soort alwetend en almachtig instituut “regeert”.
Al met al is mijn dokter helder en duidelijk over het hier en nu: opereren is geen optie; eerst volledig herstellen. Daarna zien we verder. Eerlijk gezegd is er wel een last van mijn schouders gevallen. Ik weet nu dat volledig herstellen de eerste prioriteit is en verder is er even niks anders belangrijk. Nou ja, nog een paar extra kilo’s verliezen lijkt me ook niet vervelend….maar dat gaat vast lukken!
